A New Day... - Μια νέα μέρα...

...είναι πάντα καλή για νέα ξεκινήματα...

Για νέες αποφάσεις...

Για νέα όνειρα...

Μπορούμε να καταφέρουμε πολλά αν απλά αποφασίσουμε να προσπαθήσουμε. Ο φόβος της αποτυχίας θα είναι πάντα παρών, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό. Οπότε, δεν πιστεύω ότι μπορούμε να σταματήσουμε το φόβο ολοκληρωτικά. Είνα ύπουλος εχθρός και από κάπου θα ξετρυπώσει. ΑΛΛΑ : είναι μια μικρή νίκη όταν αποφασίζουμε να μη λέμε στον εαυτό μας δικαιολογίες για αυτά που φοβόμαστε να κυνηγήσουμε. Είναι ακόμα μια νίκη όταν κάνουμε ένα βήμα μπροστά για να πλησιάσουμε τα όνειρά μας. Ακόμα κι αν στο τέλος δεν τα καταφέρουμε, θα έχουμε προσπαθήσει. Θα έχουμε μάθει. 

Αν σκεφτούμε για πόσα πράγματα θα πρέπει να φοβόμαστε και να ανησυχούμε, δε θα έπρεπε να βγαίνουμε από το σπίτι. 

Αυτά που γράφω δεν είναι πρωτότυπα, αλλά είναι χρήσιμα. Αν δε μπορούμε να αποβάλλουμε το φόβο, μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε. Ίσως αν βρούμε τι μας τρομάζει περισσότερο να πάρουμε ώθηση να αντιμετωπίσουμε αυτά που μας τρομάζουν λιγότερο. Τι λέτε;;

Τον τελευταίο καιρό που δε γράφω εδώ, κάνω κι εγώ τη δική μου προσπάθεια να κατακτήσω ένα όνειρο. Παίρνει χρόνο, χρήμα (που δεν υπάρχει) και έχει κάποιες μικρές απογοητεύσεις, αλλά θα ήμουν πιο δυστυχής αν δεν το έκανα. Σύντομα θα ανεβάσω κάποια πράγματα...

Ωστόσο, το θέμα δεν είμαι μόνο εγώ. Το θέμα είναι να μπορεί ο καθένας από εμάς να έχει το δικό του κομμάτι ευτυχίας. Κι αν δεν υπάρχουν εξαρχής οι προδιαγραφές, θα πρέπει να το δημιουργήσει μόνος του. Ίσως η ευτυχία που δημιουργούμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας έχει περισσότερη αξία και ίσως μπορεί να μοιραστεί πιο απλόχερα...

...is always good for new beginnings...

For new decisions...

For new dreams...

We can accomplish much if we simply decide to give it a try. The fear of failure will be forever present, there is nothing we can do about that. So, I do not believe that we can stop fear completely. He is a cunning enemy and he will sneak out from somewhere. BUT: it is a small victory when we decide not to tell ourselves excuses for the things we are afraid to chase after. It is one more victory when we take a step forward to approach our dreams. Even if we do not make it in the end, we will have made the effort. We will have learned. 

If we think all the things we should be afraid of and worry about, we shouldn't step out of the house. 

What I write is not original, but it's useful. If we cannot let go of fear, we can use it. Perhaps, if we find the thing that scares us the most, take a push to confront the things that scare us less. What do you say??

Lately, that I no longer write here much, I make my attempt to conquer a dream. It takes time, (nonexistent) money and it holds minor disappointments, but I would be more unhappy if I didn't do it. Soon I will upload some stuff...

However, I am not the only matter. The main matter is that each of us should be able to have a piece of happiness for himself. And if he lacks the grounds for it from the beginning, he must create them on his own. Perhaps the happiness we create for ourselves is more valuable and it can perhaps be offered more open heartedly...  

L'appel de Paris - The Call of Paris - Το Κάλεσμα του Παρισιού

Σας έχει τύχει ποτέ να πραγματοποιήσετε κάποιο όνειρο που είχατε για χρόνια; Αν ναι, πως νιώσατε; Ήταν τελικά αυτό που περιμένατε ή όχι; Θα προτιμούσατε να είχε μείνει τελικά ένα όνειρο;

Όσο το σκέφτεστε θα σας διηγηθώ τη δική μου εμπειρία από ένα παιδικό όνειρο που έγινε τελικά πραγματικότητα πριν τρεις μήνες, χάρη σε μια μοναδική φίλη και χαρισματική δασκάλα.

Από μικρή ήθελα να μάθω Γαλλικά και να πάω στο Παρίσι. Ήταν δύο επιθυμίες που δεν έσβησαν ποτέ αν και για χρόνια μπήκαν στο περιθώριο.Τελικά ξεκίνησα να μαθαίνω Γαλλικά πριν δύο χρόνια και κάτι. Πήρα το πτυχίο για το Β1 στις εξετάσεις του περασμένου Δεκεμβρίου, λίγο πριν η δασκάλα μου φύγει για ένα εξάμηνο στο Παρίσι.

Στις αρχές Φεβρουαρίου με κάλεσε να πάω να τη δω γιατί ήταν κρίμα να χαθεί η ευκαιρία τώρα που ήταν κι εκείνη εκεί. Ενθουσιάστηκα, αλλά προβληματίστηκα εξίσου. Ακόμα και με διαμονή εξασφαλισμένη τα έξοδα για να πάει κανείς στο Παρίσι - και γενικά στο εξωτερικό - είναι αρκετά. ΟΜΩΣ : κάποια πράγματα πρέπει να τα κάνεις όταν σου δίνεται η ευκαιρία. Δεν ξέρεις ποτέ αν θα υπάρξει άλλη βολική συγκυρία.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω. Και πήγα. Από την ώρα που μπήκα στο αεροπλάνο ήμουν ευτυχισμένη. Και για τρεις μέρες που έμεινα εκεί δεν σταμάτησα να είμαι ευτυχισμένη. Δεν γκρίνιαξα, δεν κουράστηκα, δεν πείνασα... Ήμουν απλά ήρεμη και χαρούμενη και πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια ένιωσα ξέγνοιαστη.

Το δωμάτιο που έμεινα μαζί με τη φίλη μου, ήταν τοσοδούλικο, αλλά όμορφο, ζεστό και φιλόξενο με τη πιο γλυκιά οικοδέσποινα.

Όσο για την πόλη... Προσωπικά, ήταν αδύνατο να νιώσω το γνήσιο ενθουσιασμό του τουρίστα που επισκέπτεται για πρώτη φορά το Παρίσι. Για μένα ήταν απλά σα να ζούσα κάποτε εκεί, είχα φύγει για χρόνια, και τελικά είχα επιστρέψει στο φυσικό μου περιβάλλον. Όλα ήταν οικεία. Ίσως γιατί έχω γεννηθεί στο εξωτερικό. Ίσως γιατί ήμουν με έναν δικό μου άνθρωπο. Ίσως γιατί το φανταζόμουν για τόσα χρόνια που ήταν σα να βρισκόταν από παλιά το μυαλό μου εκεί. Δεν ξέρω.

Το Παρίσι είναι μια όμορφη πόλη. Δεν είναι καθαρή (αλλά ούτε η Αθήνα είναι), αλλά έχει μια μαγεία ξεχωριστή. Σε όλα τα μέρη που πήγαμε (και δεν ήταν καν όλα όσα ήθελα να δω, αλλά πραγματικά τι να προλάβει κανείς να δει μέσα σε 3 μέρες!) τα κτίρια ήταν υπέροχα και χαιρόσουν να περπατάς στους δρόμους τους. Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από τους φούρνους ήταν μεθυστική. Μια ζεστή μπαγκέτα για πρωινό είναι ότι πρέπει για να ξεκινήσει η μέρα σου!!!

Και παρά το γεγονός ότι πολλά λέγονται για το μουντό καιρό του Παρισιού, εγώ το είδα και με έναν υπέροχο, ζεστό ήλιο, καθώς η τελευταία μου μέρα εκεί ήταν ηλιόλουστη και πανέμορφη!

Και τώρα πείτε μου, σας παρακαλώ : εσείς πως νιώσατε όταν είδατε ένα όνειρό σας να πραγματοποιείται;;;;

Has it ever happened to you, a dream you had for years to come true? If it has, how did you feel? Was it what you expected after all, or not? Would you have liked it better if it had remained a dream?

While you take your time thinking about it, I will narrate my experience form a childhood dream that came true three months ago, thanks to a unique friend and gifted teacher.

Since I was very little I wanted to learn French and go to Paris. They were two wishes that never faded away though they were put in the margin for many years. Finally, I started to learn French a bit more than two years ago. I got my B1 at the exams of last December, just before my teacher left to spend a semester to Paris.

At the beginning of February she invited me to visit for it would be a pity to lose the chance now that she was there. I was thrilled and troubled at the same time. Even with a secure stay the expenses to get to Paris – and anywhere abroad in general- are considerable.

HOWEVER : some things must be done when you get  the chance.

You never know if a convenient circumstance will come up again.

So, I decided to go. And I went. Since the time I got on the plane I was happy. And for the three days of my stay I did nit stop being so. I didn’t bitch about anything, I did not get tired, I did not get hungry… I was simply calm and happy and for the first time in many many years I felt carefree.

The room I stayed with my friend, was tiny, yet pretty, warm and hospitable with the sweetest hostess.

As for the city… Personally, it was impossible to feel the genuine enthusiasm of the tourist that visits Paris for the first time. For me it was simply as if I used to live there once, then I left for years, and finally returned to my natural habitat. Everything was familiar. Maybe because I was born abroad. Maybe because I was with someone I knew and  loved. Maybe because I used to imagine it for so many years that it was like my mind used to be there since the old days. I cannot tell.

Paris is a beautiful city. Not clean (but then again Athens is not very clean either, but possesses a special magic. To all the places we went (and  they were not even close enough to how many I wished to see, but really what could one manage to see in just 3 days!), the buildings were splendid and was glad to walk their streets. The smell of fresh bread from the patisseries was intoxicating. A warm baguette for breakfast is a great day starter!!!

And despite the fact that much are said about Paris’s dull weather, I saw it as well with a wonderful, warm sun as the last day there was sunny and marvelous!

And now, tell me, please : how did you feel when you saw one of your dreams come true???

Goodbye February... - Αντίο Φλεβάρη...

Και φτάσαμε στην τελευταία μέρα ενός μήνα μοναδικού. Είναι ένας μήνας που έχει λιγότερες μέρες από τους άλλους. Συνήθως περιορίζεται στις 28 μέρες, αλλά φέτος (όπως γίνεται κάθε 4 χρόνια) διήρκησε 29 μέρες.

Πολλοί το θεωρούν γρουσουζιά... Εγώ δεν ξέρω τι να πω...

Ήταν ένας μήνας ιδιαίτερος για μένα. Μάλλον καλά πήγε. Οπότε ήμουν από τους τυχερούς. Ξέρω ανθρώπους που περιμένουν πως και πως την αυριανή μέρα που έρχεται ο Μάρτιος γιατί ο Φεβρουάριος τους ήταν εφιαλτικός. Μια ώρα έμεινε παιδιά!

Κι εγώ περιμένω το αύριο. Περιμένω κάθε αύριο. Πράγματα άλλωστε μπορούν να αλλάξουν στη ζωή μας ανά πάσα στιγμή. Το μόνο που ελπίζω είναι οι αλλαγές να γίνονται για καλό και να μας οδηγούν πιο κοντά στην ευτυχία...

Έχω απόψε ένα αντίο για το Φεβρουάριο και μια γλυκιά καληνύχτα για εσάς. Να είστε καλά όπου κι αν είστε!!!!

And here we have come to the last day of a month unique. It is a month that has less days than the rest. It usually limits itself to 28 days, but this year (as is happens every 4 years) lasted 29 days.

Many think this brings bad luck... Me, I do not know what to say...

It was a peculiar month for me. It went rather well. That means a was in the lucky ones. I know people that cannot wait for tomorrow when March arrives, because February has been a nightmare. It just one more hour or so guys!

I look up to tomorrow too. I expect for every tomorrow. Things can change our lives anytime. The only thing for me to hope for is that changed happen for the better and lead us closer to happiness...

Tonight I have a farewell for February and a sweet goodnight for you. Be well wherever you are!!!

Those little moments.. - Εκείνες οι στιγμούλες...

...που νιώθεις ευλογημένος, κρατάνε τόσο λίγο. Τα μάτια μας δεν τις προσέχουν αμέσως και το μυαλό μας πρέπει να τις προβάλλει ξανά για να καταλάβει την αξία τους, μόνο που τότε δε γυρνούν πίσω. Μόνο μια ανοιχτή καρδιά μπορεί να νιώσει την επίδραση αυτών των στιγμών, να φυλάξει το φως τους και να τις κάνει δικές της για πάντα. Κι εκείνες φυλακισμένες και ευγνώμονες λάμπουν πιο δυνατά και φωτίζουν τον άνθρωπο που τους έδωσε μια τόσο σπουδαία θέση. Τον φωτίζουν από μέσα και αν διατηρήσει την όμορφη καρδιά του γεμάτη τέτοιες στιγμές θα λάμπει για πάντα και πιο πολύ.

Έχουμε την ακατανόητη τάση να περιστρέφουμε τη ζωή μας γύρω από αρνητικά συναισθήματα. Όταν καταλαβαίνουμε την ευτυχία την έχουμε ήδη χάσει γιατί κοιτάζαμε σε λάθος μέρος. Η συνήθης ,ασύλληπτα ανόητη, αντίδρασή μας είναι να κλαίμε για τη χαμένη ευτυχία και να περιφερόμαστε σα να χάθηκε η ζωή μας. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε όλες τις ευκαιρίες για ευτυχία που μας δίνονται. Το να ξέρεις ότι έχεις χάσει μια - δύο - τρεις ευκαιρίες στη ευτυχία είναι φοβερό. Το να μην ξέρεις πόσες ακόμα στιγμές ευτυχίας χάνεις θρηνώντας για κάτι που δε γυρίζει πίσω είναι  για μένα πιο τραγικό.

Μην έχετε τα μάτια σας ανοιχτά για την ευτυχία. Η καρδιά φτάνει. Τα μάτια χρησιμοποιήστε τα αφού η καρδιά σας εντοπίσει την ευτυχία και φυλακίστε την εικόνα μαζί με το συναίσθημα.

Για μένα σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή γιατί σηματοδοτεί το τέλος του πρώτου κύκλου ευτυχισμένων στιγμών που εντόπισα και φυλάκισα εγκαίρως. Το να νιώσεις την ευτυχία ακριβώς την ώρα που σου συμβαίνει είναι πράγμα σπουδαίο και το λέω ξανά γιατί εγώ πάντα μετά το καταλάβαινα και προσπαθούσα να αναβιώσω στιγμές που είχαν γίνει παρελθόν πριν τις νιώσω δικές μου. Μακάρι να ήμουν η μόνη.

Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μου από αύριο. Κανείς δεν ξέρει. 

Αλλά ξέρω ότι το να ανατρέχεις συνεχώς στο παρελθόν δε μπορεί να σε πάει όσο μακριά νομίζεις και το μόνο να ονειρεύεσαι το μέλλον σε κάνει να χάνεις το παρόν. 

Ο χρόνος είναι πολύ μπερδεμένο πράγμα. Το παρόν γίνεται παρελθόν και το μέλλον παρόν πριν το πάρουμε χαμπάρι. 

Αλλά εκείνες οι στιγμούλες ευτυχίας είναι το κάτι άλλο... κι ας κρατάνε λίγο...

Ξέρετε, αν τις μαζέψετε όλες τις στιγμούλες και τις ευτυχισμένες και τις δυστυχισμένες (που κι αυτές οι καημένες κάποιο σκοπό εξυπηρετούν) είναι μια ζωή... Η ζωή σας... Η ζωή μας...

Ανοίξτε την καρδιά σας στις στιγμές. Ποτέ μην πείτε δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει και είναι τόσο ρευστός όχι για να μας ξεγελάει, αλλά για να μας δίνει την επιλογή να τον χρησιμοποιήσουμε όπως νομίζουμε.  Κι αυτή είναι μια καλή οπτική...

"Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε"

-Νίκος Καζαντζάκης-

...that you feel blessed, last so little. Our eyes do not notice immediately and our brains have to project them again in order to understand their value, but then it's too late to get them back. An open heart alone can feel the effect of these moments, hold their light and make them its forever. And them, captured and grateful shine more brightly and light the human that gave them a place so great. They light him from within and keeps his beautiful heart filled with such moments he will shine forever more.

We have the inexplicable tension to revolve our lives around negative emotions. When we acknowledge happiness we have already lost it because we were looking at the wrong place. Our usual, unfathomably stupid, reaction is to cry over lost happiness and wander around as if all our life is lost. The only thing we achieve this way is to lose every chance we are given. To know you have missed one - two - three chances of happiness is horrible. To not know how many more you miss moaning for something that you can never have back, to me is more tragic. 

Do not keep your eyes open for happiness. Your heart is enough. Use your eyes, after your heart has spotted happiness and capture the image along with the feeling.

To me this day is a special one for it signifies the end of the first cycle of happy moments that I spotted and captured on time. To feel the happines the actual time it happens to you is an important thing and I am saying this again because I used to realize things afterwards and tried to revive moments that had become history before I could feel them like my own. I wish I was the only one.

I do not know how my life will be from tomorrow. Nobody knows. 

But I know that running back to the past cannot take you as far as you think and only dreaming of the future makes you lose grasp of the present.

Time is a complicated thing. The present turns to past and the future becomes present before we even notice.

But those little moments of happiness are something else... even when they last so little...

You know, if you gather up all the little moments, the happy and the unhappy (they serve a purpose too) ones together are a lifetime. Your life... Our life...

Open your heart to the moments. Never say there is no time. There is and it is so liquid not to fool us, but to give us the choice to use it as we please. And that is a good way to see it...

"A flash is our life... but we still have time" (my translation)

-Nikos Kazantszakis-

Smells like Saturday!!! - Μυρίζει Σάββατο!!!

Εσάς δε σας μυρίζει Σάββατο;;; Ή εγώ είμαι χαρούμενη που έχω ρεπό (κι αυτό συμβαίνει 2 Σάββατα το μήνα);;;

Όλα τα ασπρόμαυρα σα να παίρνουν χρώμα σήμερα. Το σπίτι μου μυρίζει φαγητό και κέικ... Ωραία είναι!!!

Στις 14:00 θα πάω να δημιουργήσω στο μάθημα ραπτικής και νιώθω πολύ χαρούμενη.

Κι ας μη χουζούρεψα μέχρι αργά στο κρεβάτι σήμερα. Δε με πειράζει που σηκώθηκα νωρίτερα από τις άλλες μέρες. Η μέρα μου ήταν γεμάτη. Επιπλέον αύριο θα έχω την ευκαιρία να χαλαρώσω εντελώς!

Αν και θα προσπαθήσω να ανεβάσω κι άλλα πράγματα σας δίνω από τώρα τις ευχές μου για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!

Don't you smell Saturday??? Or is it just me who's happy to have the day off (which occurs 2 Saturdays each month)???

It is as if all the things in black and white become colorful today. My house smells of food and cake... It's lovely!!!

At 14:00 I will be off to create in the sewing lesson which makes me very cheerful.

And it's ok I did not stayed till late at bed today. I don't mind getting up earlier than the other days. My day was full so far. Moreover tomorrow I'll get the chance to relax completely!

Though I will try to upload more stuff I give you now my wishes for a pretty weekend!!! 

Grey Cotton... - Γκρι Βαμβάκι...

Στο αυτοκίνητο, στο λεωφορείο, στο αεροπλάνο... μου άρεσε από μικρή να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Οι μεσαίες θέσεις μου φαίνονταν πάντοτε στενάχωρες. Τίποτα δε βλέπεις. Ενώ δίπλα στο παράθυρο είναι όλα διαφορετικά...

Ακόμα κι αν δε μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο για να πάρεις αέρα μπορείς πάντα να δεις τη θέα. Αν μπείτε στον κόπο να παρατηρήσετε, θα δείτε ότι ακόμα και σε γνωστές διαδρομές υπάρχει κάτι το άγνωστο. Κάτι που το βλέπετε για πρώτη φορά. Όχι απαραίτητα κάτι καινούριο. Μπορεί να είναι και κάτι που βλέπατε, αλλά προσπερνούσατε κοιτάζοντας από το παράθυρο χωρίς να βλέπετε. Γιατί νομίζετε ότι ξέρετε τη διαδρομή.

Εγώ το παθαίνω αυτό συχνά, να παρατηρώ δηλαδή κάτι νέο σε μια παλιά διαδρομή. Πότε ένα δέντρο, πότε ένα σπίτι, πότε ένα στενό που αχνοφαίνεται και δεν ήξερα ότι ήταν εκεί κι ας περνούσα κάθε μέρα... Που να οδηγεί;

Μου φτιάχνει τη διάθεση. Γιατί δεν ξέρω.

Η εβδομάδα αυτή που τέλειωσε, ήταν περίεργη. Εκνευριστικά αργή και ανησυχητικά ήσυχη. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Προσωπικά είχα κακή διάθεση σχεδόν όλες τις μέρες. Το καλό ήταν ότι όλο και κάτι έβρισκα να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

Ωστόσο, θα εστιάσω σε μια εικόνα που με έκανε να ξεχάσω για λίγο μια μέρα που άρχισε δύσκολα (και συνέχισε ακριβώς έτσι).

Ήταν την Τρίτη, όταν μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου κοίταξα τον ουρανό. Τα σύννεφα έμοιαζαν με βαμβάκι κομμένο σε κομμάτια... Γκρι βαμβάκι... Που μπορείς να το ζουλήξεις απαλά και να σκουπίσεις πληγές ή απλά να νιώσεις με το χέρι την παράξενα απαλή υφή του. Ήταν θέαμα πανέμορφο και δυστυχώς οι φωτογραφίες μου αδικούν την πραγματική εικόνα. Αλλά ήθελα να δείτε αυτό που είδα. Ήθελα να μοιραστώ την πρώτη σκέψη που έκανα μόλις είδα τα σύννεφα. Απλά γιατί έτσι που ήταν γκρι και μπαμπακένια μου άρεσαν πολύ και αν και το γκρι δε θεωρείται πολύ χαρούμενο χρώμα εμένα έφτιαξε την Τρίτη μου.

In the car, in the bus, in the plane... I loved since childhood to sit by the window. The middle seats seemed always to me sad. You see nothing. While by the window it's different...

Even if you cannot open the window to let the air in, you can always see the view. If you take the pains to observe, you will see that even in well known trips there is something unknown. Something your eyes really see for the first time. Not necessarily something new. It may be something you have looked at but passed it by, looking out of the window without seeing. Because you thing you know the trip.

It happens to me all the time, observing a new element in an old trip. A tree, a house, a path barely discernible and I did not know it was there though I passed every day from the spot... Where could it lead?

It makes my day. I do not know why.

This last week was weird. Frustratingly slow and unsettling quiet. I don't know if you see my point. Personally I was in a bad mood almost every day. The good thing was that there was always something that made me feel better. 

However, I will focus on an image that made forget for a while a day that started rough (and continued likewise).

It was Tuesday, when from the window of the bus I looked at the sky. The clouds seemed like torn pieces of cotton... Grey cotton... That you can squeeze gently and wipe wounds or just to feel in your hand its strangely soft texture. It was a really beautiful sight and unfortunately the photos I took do not do justice to the real image. But I wanted you to see what I saw. I wanted to share the first thought  that occurred to me when I saw the clouds. Simply because as they were grey and cotton - like I liked them very much and though grey is not considered a cheerful color it made my Tuesday.

Bonjour!!!!! - Καλημέρα!!!!

Καλημέρα! Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα!!!

Μετά από αυτό το μικρό πρωινό που βλέπετε στη φωτογραφία θα πρέπει να βιαστώ να ετοιμαστώ. Στις 11:00 έχω Γαλλικά και ο χρόνος με κυνηγά!

Εσείς πως ξεκινήσατε τη μέρα σας;;;;

Goodmorning! Good day to you and have a nice week!!!

After this tiny breakfast you see in the pic I must make haste and prepare myself. I have my french lesson at 11:00 and the clock is ticking!

How did you start your day????

Be in Love!!! - Να είστε Ερωτευμένοι!!!

Όλες τις μέρες του χρόνου!

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένετε τη σημερινή μέρα για να γιορτάσετε τον έρωτά σας (εκτός αν τυχαίνει να γνωριστήκατε σα σήμερα).

Η γιορτή (η οποία δεν είναι και ελληνική) εκτός από το ότι είναι καθαρά εμπορική απευθεύνεται είτε στους πολύ νέους που το βλέπουν πολύ ρομαντικά ή σε αυτούς που έχουν χάσει το ενδιαφέρον για το σύντροφό τους και περιμένουν να θυμηθούν στις 14/2 ότι κάποτε ήταν ερωτευμένοι.

Ξέρω ότι ακούγομαι πικρόχολη, αλλά δεν είναι έτσι. Όταν ήμουν μικρούλα είχε και για μένα σημασία και επειδή αγόρι δεν υπήρχε ανταλάσσαμε κάρτες με τις φιλενάδες μου. Νόμιζα ότι κάτι είναι αυτή η γιορτή, κάτι σημαντικό. Αλλά δεν είναι.

Άλλωστε είναι προβλέψιμο να φέρεις λουλούδια και σοκολατάκια στον άνθρωπό σου αυτή τη μέρα. Χαρίστε στο σύντροφό σας κάτι που να δείχνει την αγάπη σας μια άλλη μέρα του χρόνου. Ακόμα καλύτερα, δείξτε την αγάπη σας με τη συμπεριφορά σας. Κάθε μέρα. Βρείτε λόγους να ερωτεύεστε κάθε μέρα τον άνθρωπό σας ή αν η καθημερινότητα δεν το επιτρέπει κάντε το όσο πιο συχνά μπορείτε.

Φτιάξτε μια ωραία ατμόσφαιρα (άντρες και γυναίκες) στον άνθρωπο που αγαπάτε και περιποιηθείτε τον/την όταν είναι πολύ κουρασμένος/η. Δείχνει την αγάπη σας. Κι αν την αγάπη την έχετε αλλά έχει ξεφουσκώσει το πάθος, μπορείτε να αυτοσχειδάσετε μια ωραία ερωτική βραδιά. Οποιαδήποτε μέρα του χρόνου. Δε χρειάζεται να γίνει σήμερα.

Και όσοι ελεύθεροι το έχετε καημό που είστε μονάχοι ενώ όλοι άλλοι είναι ζευγάρια τέτοια μέρα, ξανασκεφτείτε το. Δεν είναι όλα τα ζευγάρια ιδανικά. Κι αν ντε και καλά θέλετε να γιορτάσετε τον έρωτα στις 14/2 γιορτάστε τον έρωτα για ζωή. Όσο είμαστε βαθιά ερωτευμένοι με τη ζωή θα βρίσκουμε το δρόμο μας και ανθρώπους να περπατήσουν μαζί μας.

Κι όσο για μένα, τι θα κάνω σήμερα : ελπίζω σε κρεβατάκι , αγκαλίτσα και ταινία, αλλά πιο πολύ ελπίζω να καταφέρω να δω το σύντροφό μου. Αλλά πάλι, αυτό το θέλω κάθε μέρα!!

All the days of the year!

There is no reason to wait for this day to celebrate your love (unless if you coincidentally have met today).

The (non Greek) festival apart from being clearly commercial targets either the very young who have a romantic view of the thing or those who have lost interest for their partner and wait for 2/14 to remind them they were once in love.

I know I sound bitter, but I am not. When I was a little girl it mattered to me too and since there was no boy we exchanged cards with my girlfriends. I thought this feast was something, something important. But it is not.

Besides it's too predictable to bring flowers and chocolates to your special person this particular day. Give a partner a token of your love another day of the year. Even better, show your love with your behavior. Each and every day. Find reasons to fall in love with your significant other every day, and if routine does not allow it then do it as often as possible.

Create an nice atmosphere (men and women) to the one you love and attend to him/her when he/she is too tired. That shows your love. And if you have love but passion is a bit weak, you can improvise an erotic night. Any day of the year. It does not have to be today. 

And those of you who bear it heavily being lonely on such a day when everyone is paired up, think again. Not all couples are ideal. And if you insist on celebrating love in 2/14 celebrate love of life. As long as we are deeply in love with life we will keep finding our way and people to walk beside us.

As for me, what am I going to do today : I hope in bed, cuddling, and movie, but most of all I hope I will manage to see my partner. But then again, that's what I want every day!!  

A Sweet Good Morning... - Μια Γλυκιά Καλημέρα...

Και μετά τη γάτα που κοιμάται στο βιβλιοπωλείο, έρχεται η γάτα που κοιμάται στα ξύλα!!

And after the cat that sleep in the book store, comes the cat that sleeps on the wood!!

...σε όλους σας!!!

Ο καιρός έξω είναι μεν ηλιόλουστος, αλλά η ψύχρα είναι παρούσα και φτάνει ως το κόκκαλο. Επιτέλους! Έχω γράψει πολλές φορές ότι απεχθάνομαι να κρυώνω, αλλά θεωρώ χειρότερο να μην έχουμε ποτέ χειμώνα. Αλλιώς σε τι χρησιμεύουν τα τζάκια; Που δεν έχω τζάκι, αλλά λέμε τώρα. Όταν άλλοι άνθρωποι δεν έχουν κουβέρτα να σκεπαστούν δεν παραπονιέμαι που δεν έχω πια τζάκι (είχαμε βλέπετε στο σπίτι στο χωριό, αλλά τελικά δεν ήταν βολικό).

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από το κρύο. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από τη ζέστη. Δε μπορούμε να σταματήσουμε τη φύση (αν και έχουμε βάλει τα δυνατά μας), μόνο να τη θυμώσουμε μέχρι να αρχίσει να ανταποδίδει όλο και πιο σκληρά για όλα όσα της κάνουμε.

Δεν θα νιώσω άσχημα που προσεύχομαι για τον κακό καιρό. Είναι μέρος της φύσης. Μπορούμε όμως να βοηθήσουμε αυτούς που κρυώνουν κι αυτούς που ζεσταίνονται κι αυτούς που πεινάνε περισσότερο από εμάς. Τρόποι υπάρχουν. Έχω γράψει κάποιους και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει κι άλλους. 

Ας επιστρέψω στην χαρούμενή μου διάθεση. Η γατούλα της φωτογραφίας ήταν εκείνη που με έκανε να σκεφτώ τζάκια και κουβέρτες και ζεστασιά και χοντρά πουλόβερ. Τράβηξα την φωτογραφία εχθές το απόγευμα καθώς περνούσα έξω από τη βιτρίνα, ενώ η γάτα κοιμόταν μακαρίως! 

Μου φτιάχνει τη διάθεση και μόνο που τη βλέπω. Εσάς;;;

...to all of you!!!

Yes, the weather outside is sunny, but the chill is present and makes its way to the bone. At last! I have written many times that I hate being cold, but I find it even worse not to have winter ever. What's the use of mantelpieces then? Not that I have one, for that matter. When other people don't even have a blanket to cover themselves I won't complain for not having a mantelpiece anymore (we had, you see, at our house at the village, but it was not that convienient).

I know people die from cold. Like they die from heat. We cannot stop nature (though we have tried our best), only make her angry enough till she starts taking out harder and harder on us for all we have done to her. 

I will not feel bad that I pray for the bad weather. It is part of the nature. However, we can help those who are cold, those who suffocate from heat and those who are more hungry than us. There are ways. I've written some of them and those who care can find more.

Let me now go back to my happy mood. The kitten of the picture is the one who made me think of fireplaces and blankets and warmth and heavy pullovers. I took the picture yesterday afternoon as I walked by the window of the store, while the cat slept serenely.

Makes my day only to look at her. How about you???

Monday Late Morning - Δευτέρα Αργά το Πρωί

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

Ελπίζω να είχατε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και να αντλήσατε την απαιτούμενη ενέργεια για την εβδομάδα που ξεκινάει σήμερα.

Φοβάμαι ότι σας χρωστώ 2 βιβλιοπροτάσεις και 1 ταινία που δεν κατόρθωσα να τα ολοκληρώσω μέσα στο Σαββατοκύριακο. Μάλλον θα τα έχετε σήμερα γιατί ακόμα τα δουλεύω.

Άντε, καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε! Να δούμε πως θα πάει!!

Good morning and have a nice week!!!

I hope you had a beautiful weekend that gave you the energy for the week that starts today.

I am afraid I owe you 2 book recommendetions and 1 movie that I did not manage to complete during weekend. You're probably going to see them today as I am still working on them.

Well, a new week has started! Let's see how it goes!!

The Little Fox at the Bazaar - Η Αλεπουδίτσα στο Παζάρι

Και ναι, η αλεπουδίτσα (εγώ δηλαδή) κατάφερε να πάω στο βιβλιοπάζαρο στην πλατεία Κοτζιά με πολύ ωραία παρέα!!! 

Ιδού τα 11 βιβλία που αγόρασα σε πολύ πολύ χαμηλές τιμές. Κάποια τα είχα διαβάσει στο παρελθόν από βιβλιοθήκες, αλλά ήθελα να τα έχω και στη δική μου βιβλιοθήκη. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να τα διαβάσω ξανά και να σας τα παρουσιάσω!!!!

And yes the little fox (that's me) made it to the book bazzar at Kotzia Square with a very good company!!!

Here's the 11 books I purchased in very very low prices. I've read some of them in the past through libraries, yet I wanted to have them in mine as well. It is a wonderful opportunity to read them again and present them to you!!!!

The first week of February - Η πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου

Η πρώτη εργάσιμη εβδομάδα του μήνα τελειώνει σήμερα. 

Πως σας φάνηκε;;

Για μένα δεν ήταν άσχημη. Φυσικά, υπήρξε μια μικρή ταλαιπωρία λόγω των απεργιών της Τρίτης και της Πέμπτης. αλλά γενικά μπορώ να πω ότι ήταν καλύτερη από ότι την περίμενα. Ελπίζω ότι και οι επόμενες θα είναι κάπως έτσι.

Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι που κατάφερα να αναρτήσω αρκετά πράγματα. Κι έχω κι άλλα.

Για να σας δώσω να καταλάβετε, μέχρι την Κυριακή θα δείτε 2 ακόμα βιβλιοπροτάσεις και 2-3 ταινίες. Και το λέω με βεβαιότητα γιατί τα προετοιμάζω ήδη για εσάς. Ευελπιστώ ότι θα ολοκληρώσω έστω τη μια πρόταση για ταινία και θα την έχετε σήμερα. Έχω τη διάθεση να μοιραστώ πολλά πράγματα. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα προσπαθήσω.

Εδώ έχει βάλει ψύχρα και βροχούλα. Εκεί που είστε πως είναι τα πράγματα;

Λέτε να έχουμε τελικά χειμώνα αυτό το μήνα;;

Σας δίνω τις καλύτερες ευχές μου για το Σαββατοκύριακο, αλλά θα επιστρέψω!!

The first working week of the month comes to an end today. 

How was it like for you?

It wasn't bad for me. Of course, there was a bit of inconvenience due to the strikes of Tuesday and Thursday, but generally, I can say is was better than I had anticipated. H hope the rest of them will be like this.

The thing that made me particularly glad is that I managed to post many stuff. And I've got more.

To make you understand, till Sunday you will see 2 more book recommendations and 2-3 movies. And I am certain about it for I am already preparing them for you. I do hope I will complete one movie suggestion and deliver it to you today. I am in the mood to share many things. I do not know if I will make it but I will try.

Here is chilly and rainy. How are the things in your place?

Do you think it's gonna be winter after all, this month??

I give you my best wishes for the weekend but I will be back!!

Even in our mirrors... - Ακόμα και μέσα στους καθρέφτες μας...

Αν και νομίζω ότι η παραπάνω φράση τα λέει όλα, θα ήθελα να σας πω πως έφτασα στη δημιουργία της. 

Πριν λίγες ώρες παρήγγειλα ένα σάντουιτς τόνου για να τσιμπήσω για μεσημέρι (για το βράδυ έφερα το ταπεράκι μου). Καθώς τις 2 προτελευταίες φορές ξέχασαν τη μια το καλαμπόκι και την άλλη τη μαγιονέζα, τόνισα ότι θέλω όλα τα υλικά καθώς δεν είμαι αλλεργική σε τίποτε. Η κοπέλα γέλασε. Της είπα ότι μόνο στη βλακεία είμαι αλλεργική, αλλά βλάκες υπάρχουν παντού. Ξαναγέλασε και συμφώνησε. Της είπα "αν κοιτάξεις και στον καθρέφτη σου, ένα βλάκα θα τον δεις". Και γέλασε για τρίτη φορά.

Εννοείται, ότι δεν έχω σκοπό να θίξω άτομα με διανοητικά προβλήματα. Tους έχω μεγάλο σεβασμό και συμπάθεια γιατί συνήθως είναι πιο τρυφερά και πιο υγιή συναισθηματικά κι από εμάς που νομίζουμε ότι είμαστε καλά.

Επίσης, όταν λέω βλάκας δεν εννοώ αυτόν που του λείπει η ευστροφία, αλλά αυτόν που αρνείται να χρησιμοποιήσει το μυαλό του ή αυτόν που νομίζει ότι οι άλλοι είναι βλάκες ή αυτόν που φέρεται άσχημα (και δεν θέλω να χρησιμοποιήσω πιο βαρύ χαρακτηρισμό). Ο χαρακτηρισμός αγκαλιάζει όλα τα είδη ανθρώπων.

Γιατί όλοι είμαστε λίγο βλάκες με την καλή ή τη χείριστη έννοια. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το να κάνουμε βλακείες είναι κι αυτό χρήσιμο. 

Κι ούτε είναι τόσο φοβερό να δούμε ένα βλάκα στον καθρέφτη μας. Αρκεί να μη τον βλέπουμε κάθε μέρα (όχι τον καθρέφτη). Επίσης δεν πρέπει να μένουμε μόνο στις βλακείες, στα λάθη μας. Είναι καλό να θυμόμαστε ότι είμαστε πολύπλευρα όντα και ότι δεν είναι όλες μας οι πλευρές κακές.

Even thought I think the phrase above says it all, I would like to tell you how I reached its creation. 

A few hours ago I ordered a tuna sandwich as a lunch (I've brought my dinner along). Since the previous 2 times before the last the forgot to put once the corn and once the mayonnaise, I made clear that I want all the ingredients in for I am allergic to none. The girl laughed. I said I am only allergic to stupidity. She laughed again and agreed. I told her : "even if you look in your mirror, you will see an idiot". And she laughed for the third time. 

It is obvious, that I do not intend to offend the mentally challenged people. I hold great respect and sympathy for them, because usually the are more tender and emotionally healthy that us who think we are well.

Also, when I say stupid I do not mean the one who lacks intelligence, but the one that refuses to put his brains to use or the one who thinks the others stupid or the one who behaves badly (and I would not want to use a worse name). The characterization embraces all kinds of human.

For we all are a bit stupid, with the good or the worse meaning of the word. And that is not necessarily bad. Doing stupid things is useful as well.    

Nor it's a terrible thing to see an idiot in our mirror. As long as we don't look at him every day (and I do not mean the mirror). Moreover, we should not stick only to our mistakes. It is good to remember we are multilateral creatures and that not all our aspects are bad. 

Safety issues - Θέματα Ασφαλείας

Πόσο ασφαλές είναι να είμαστε ασφαλείς;
Πόσο εφικτό είναι να είμαστε απόλυτα ασφαλείς;
Μας κάνει καλό να μη γνωρίζουμε τι θα πει ανασφάλεια;
Μέχρι που είμαστε ικανοί να φτάσουμε για την ασφάλεια;
Είναι πράγματι τρομακτικό να είμαστε ασφαλείς;

Αυτά τα ερωτηματικά μου γεννήθηκαν όταν είδα αυτό το μήνυμα γραμμένο σε ένα απίθανο σημείο, προχθές καθώς ερχόμουν στη δουλειά με το λεωφορείο. Ήταν αδύνατο να το φωτογραφήσω γι'αυτό αποφάσισα να δημιουργήσω μια απομίμηση και να θέσω ερωτήματα στα οποία κι εγώ δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση να δώσω. 

Έχω μόνο λίγες σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας αμέσως τώρα.

Όλοι θέλουμε να είμαστε ασφαλείς. Στο σπίτι, στη δουλειά, στις σχέσεις μας. Θέλουμε να δημιουργούμε φωλιές, να μη χάνουμε αυτά που κατακτάμε ή τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Ίσως είναι λίγο γελοία αυτή η υπερβολή καθώς κάποια μέρα θα τελειώσουν όλα. Το να ζούμε με το άγχος αν θα είμαστε ασφαλείς χαλάει λίγη από τη μαγεία νομίζω. Άλλωστε το να παίρνεις ρίσκα, έστω και μικρά, σε βοηθάει να πας μπροστά. 

Ξέρω ανθρώπους που θα έκαναν τα πάντα σχεδόν για να είναι απόλυτα ασφαλείς από τις δυσκολίες της ζωής, από τον πόνο -ψυχικό και σωματικό- από την ανασφάλεια, από το άγχος. Κι εγώ έχω σκεφτεί σε στιγμές απελπισίας ότι δε θα ήθελα να πονάω πια, ότι θα ήθελα να έχω ζήσει πιο προστατευμένα.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε τα άσχημα για να εκτιμήσουμε τα όμορφα. Χρειαζόμαστε το σκοτάδι για να καταλάβουμε τι σημαίνει φως. Χρειαζόμαστε λίγη ανασφάλεια για να κυνηγήσουμε την ασφάλεια. Ίσως αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δε μπορούμε να είμαστε ποτέ απόλυτα ασφαλείς. Ίσως αν δεχτούμε αυτό σα γεγονός ούτε η ανασφάλεια θα είναι τόσο ανυπόφορη, ούτε η ασφάλεια θα είναι εμμονή. Και πες, έτσι υποθετικά, ότι είμαστε απόλυτα ασφαλείς. Μετά, τι γίνεται. Αν κατακτήσουμε αυτό που στοχεύουμε, γιατί θα παλέψουμε μετά;

Ομολογώ, ότι είμαι ακόμα μπερδεμένη.  Εσείς;;

Νομίζω, ωστόσο, ότι έχω αρχίσει να διαμορφώνω μια εικόνα και θα παραφράσω τα λόγια της εικόνας γράφοντας ότι:

Το να είσαι υπερβολικά ασφαλής είναι τρομακτικό...

How safe it is to be safe?
How plausible is to be completely safe?
Does it good to us to not know the meaning of insecurity?
To what lengths are we willing to go for safety?
Is it really scary to be safe?

Those questions formed in my mind when I saw this message written on an impossible spot, the day before yesterday in the bus on my way to work. It was impossible to take a photo that's why I decided to create an imitation of it and pose questions in which I, myself do not have a clear response to give.

I have only some thoughts which I am going to share with you right now.

We all want to be safe. At home, at work, at our relationships. We want to create nests, not to lose what we conquer or the people who stand by our sides. 

Maybe this hyperbola is a bit ridiculous given that one day all is going to end. To live with the anxiety if we are going to be safe or not spoils part of the magic, I think. Besides, taking risks, even small ones, helps you move forward.

I know people who would do almost anything to be completely safe from the hardships of life, from the pain - psychological and physical - insecurity, anxiety. In desperate moments I've though too I would not like to feel pain, that I would like to have lived more protected.

The bitter truth is that we need the ugly things in order to appreciate the beautiful ones. We need darkness to understand the meaning of light. We need a bit of insecurity to go after safety. Perhaps all we need to understand is that we can never be completely safe. Perhaps, if we take that as a fact neither insecurity will be so unbearable, nor safety an obsession. And say, hypothetically, that we are completely safe. Then what? If we conquer what we are aiming for, what do we fight for next?

I confess, I am confused. What about you?

I think, though, I have begun to form an image in my mind and I will rephrase the photo's words writing that:

Being to safe is scary...

Late Night Studies...- Μελέτη Αργά το Βράδυ...

Στις 11:00 το πρωί έχω το πρώτο μάθημα γαλλικών για το νέο χρόνο!!!  Με το περίεργό μου πρόγραμμα και τη σχεδόν δεκαπενθήμερη ασθένειά μου δεν καταφέραμε να κανονίσουμε το μάθημα.

Ομολογώ ότι όλο αυτόν τον καιρό δε μελέτησα καθόλου και "αναγκαστικά" το κάνω τώρα. Μόλις τελείωσα το ακουστικό κομμάτι και θα πάω για ύπνο γιατί δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Τα υπόλοιπα αύριο.

Μάλλον δεν είμαι και πολύ επιμελής μαθήτρια τελευταία κι ανησυχώ.

Εσείς τώρα τι κάνετε; Που είστε; Διαβάζετε αυτή την ανάρτηση από επιλογή ή βρεθήκατε τυχαία στη σοφίτα μου; Θα ήθελα αλήθεια να ξέρω....

11:00 in the morning is my first french lesson for the new year!!! With my weird schedule and my almost 15 days illness we did not manage to fix the lesson.

I admit that all this time I did zero studies, so I "have to" do it now. I just finished the listening part and I will go to bed for I cannot keep my eyes open. The rest is gonna have to wait until tomorrow.

It seems I am not that studious lately and that makes me worry.

What are you doing now? Where are you? Do you read this post by choice or did ended up in my attic by chance? I would really like to know...

February Appears! - Εμφανίζεται ο Φεβρουάριος!

Δε θα γράψω πολλά, είναι και κάπως αργά...

Θα ευχηθώ πρώτα από όλα Καλό Μήνα!!!

Θα ήθελα να γράψω για το πόσα πράγματα μας ετοιμάζω αυτό το μήνα, αλλά δεδομένου ότι προετοιμάζω διάφορα εδώ και 2 μήνες και δεν έχω καταφέρει να σας τα δείξω ακόμα, θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Ελπίζω μόνο ότι οι αναρτήσεις μου γι'αυτό το μήνα θα αυξηθούν.

Καλή σας νύχτα ή Καλή σας μέρα!!!

Επειδή πάντως εδώ είναι νύχτα, λέω να πάω για ύπνο...

I will not write much,it is rather late...

I will wish you first of all a Happy Month!!!

I would like to write to you about all the things I am preparing for us this month,but since I have been preparing stuff for the past 2 months and I have not managed to show you yet, I will keep my mouth shut. I only hope that the number of my posts for this month will be increased.

Goodnight or Goodmorning!!!

But since here is still night, I think I will be off to bed...