Ακόμα κι αν δε μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο για να πάρεις αέρα μπορείς πάντα να δεις τη θέα. Αν μπείτε στον κόπο να παρατηρήσετε, θα δείτε ότι ακόμα και σε γνωστές διαδρομές υπάρχει κάτι το άγνωστο. Κάτι που το βλέπετε για πρώτη φορά. Όχι απαραίτητα κάτι καινούριο. Μπορεί να είναι και κάτι που βλέπατε, αλλά προσπερνούσατε κοιτάζοντας από το παράθυρο χωρίς να βλέπετε. Γιατί νομίζετε ότι ξέρετε τη διαδρομή.
Εγώ το παθαίνω αυτό συχνά, να παρατηρώ δηλαδή κάτι νέο σε μια παλιά διαδρομή. Πότε ένα δέντρο, πότε ένα σπίτι, πότε ένα στενό που αχνοφαίνεται και δεν ήξερα ότι ήταν εκεί κι ας περνούσα κάθε μέρα... Που να οδηγεί;
Μου φτιάχνει τη διάθεση. Γιατί δεν ξέρω.
Η εβδομάδα αυτή που τέλειωσε, ήταν περίεργη. Εκνευριστικά αργή και ανησυχητικά ήσυχη. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Προσωπικά είχα κακή διάθεση σχεδόν όλες τις μέρες. Το καλό ήταν ότι όλο και κάτι έβρισκα να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
Ωστόσο, θα εστιάσω σε μια εικόνα που με έκανε να ξεχάσω για λίγο μια μέρα που άρχισε δύσκολα (και συνέχισε ακριβώς έτσι).
Ήταν την Τρίτη, όταν μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου κοίταξα τον ουρανό. Τα σύννεφα έμοιαζαν με βαμβάκι κομμένο σε κομμάτια... Γκρι βαμβάκι... Που μπορείς να το ζουλήξεις απαλά και να σκουπίσεις πληγές ή απλά να νιώσεις με το χέρι την παράξενα απαλή υφή του. Ήταν θέαμα πανέμορφο και δυστυχώς οι φωτογραφίες μου αδικούν την πραγματική εικόνα. Αλλά ήθελα να δείτε αυτό που είδα. Ήθελα να μοιραστώ την πρώτη σκέψη που έκανα μόλις είδα τα σύννεφα. Απλά γιατί έτσι που ήταν γκρι και μπαμπακένια μου άρεσαν πολύ και αν και το γκρι δε θεωρείται πολύ χαρούμενο χρώμα εμένα έφτιαξε την Τρίτη μου.
In the car, in the bus, in the plane... I loved since childhood to sit by the window. The middle seats seemed always to me sad. You see nothing. While by the window it's different...
Even if you cannot open the window to let the air in, you can always see the view. If you take the pains to observe, you will see that even in well known trips there is something unknown. Something your eyes really see for the first time. Not necessarily something new. It may be something you have looked at but passed it by, looking out of the window without seeing. Because you thing you know the trip.
It happens to me all the time, observing a new element in an old trip. A tree, a house, a path barely discernible and I did not know it was there though I passed every day from the spot... Where could it lead?
It makes my day. I do not know why.
This last week was weird. Frustratingly slow and unsettling quiet. I don't know if you see my point. Personally I was in a bad mood almost every day. The good thing was that there was always something that made me feel better.
However, I will focus on an image that made forget for a while a day that started rough (and continued likewise).
It was Tuesday, when from the window of the bus I looked at the sky. The clouds seemed like torn pieces of cotton... Grey cotton... That you can squeeze gently and wipe wounds or just to feel in your hand its strangely soft texture. It was a really beautiful sight and unfortunately the photos I took do not do justice to the real image. But I wanted you to see what I saw. I wanted to share the first thought that occurred to me when I saw the clouds. Simply because as they were grey and cotton - like I liked them very much and though grey is not considered a cheerful color it made my Tuesday.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου