L'appel de Paris - The Call of Paris - Το Κάλεσμα του Παρισιού

Σας έχει τύχει ποτέ να πραγματοποιήσετε κάποιο όνειρο που είχατε για χρόνια; Αν ναι, πως νιώσατε; Ήταν τελικά αυτό που περιμένατε ή όχι; Θα προτιμούσατε να είχε μείνει τελικά ένα όνειρο;

Όσο το σκέφτεστε θα σας διηγηθώ τη δική μου εμπειρία από ένα παιδικό όνειρο που έγινε τελικά πραγματικότητα πριν τρεις μήνες, χάρη σε μια μοναδική φίλη και χαρισματική δασκάλα.

Από μικρή ήθελα να μάθω Γαλλικά και να πάω στο Παρίσι. Ήταν δύο επιθυμίες που δεν έσβησαν ποτέ αν και για χρόνια μπήκαν στο περιθώριο.Τελικά ξεκίνησα να μαθαίνω Γαλλικά πριν δύο χρόνια και κάτι. Πήρα το πτυχίο για το Β1 στις εξετάσεις του περασμένου Δεκεμβρίου, λίγο πριν η δασκάλα μου φύγει για ένα εξάμηνο στο Παρίσι.

Στις αρχές Φεβρουαρίου με κάλεσε να πάω να τη δω γιατί ήταν κρίμα να χαθεί η ευκαιρία τώρα που ήταν κι εκείνη εκεί. Ενθουσιάστηκα, αλλά προβληματίστηκα εξίσου. Ακόμα και με διαμονή εξασφαλισμένη τα έξοδα για να πάει κανείς στο Παρίσι - και γενικά στο εξωτερικό - είναι αρκετά. ΟΜΩΣ : κάποια πράγματα πρέπει να τα κάνεις όταν σου δίνεται η ευκαιρία. Δεν ξέρεις ποτέ αν θα υπάρξει άλλη βολική συγκυρία.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω. Και πήγα. Από την ώρα που μπήκα στο αεροπλάνο ήμουν ευτυχισμένη. Και για τρεις μέρες που έμεινα εκεί δεν σταμάτησα να είμαι ευτυχισμένη. Δεν γκρίνιαξα, δεν κουράστηκα, δεν πείνασα... Ήμουν απλά ήρεμη και χαρούμενη και πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια ένιωσα ξέγνοιαστη.

Το δωμάτιο που έμεινα μαζί με τη φίλη μου, ήταν τοσοδούλικο, αλλά όμορφο, ζεστό και φιλόξενο με τη πιο γλυκιά οικοδέσποινα.

Όσο για την πόλη... Προσωπικά, ήταν αδύνατο να νιώσω το γνήσιο ενθουσιασμό του τουρίστα που επισκέπτεται για πρώτη φορά το Παρίσι. Για μένα ήταν απλά σα να ζούσα κάποτε εκεί, είχα φύγει για χρόνια, και τελικά είχα επιστρέψει στο φυσικό μου περιβάλλον. Όλα ήταν οικεία. Ίσως γιατί έχω γεννηθεί στο εξωτερικό. Ίσως γιατί ήμουν με έναν δικό μου άνθρωπο. Ίσως γιατί το φανταζόμουν για τόσα χρόνια που ήταν σα να βρισκόταν από παλιά το μυαλό μου εκεί. Δεν ξέρω.

Το Παρίσι είναι μια όμορφη πόλη. Δεν είναι καθαρή (αλλά ούτε η Αθήνα είναι), αλλά έχει μια μαγεία ξεχωριστή. Σε όλα τα μέρη που πήγαμε (και δεν ήταν καν όλα όσα ήθελα να δω, αλλά πραγματικά τι να προλάβει κανείς να δει μέσα σε 3 μέρες!) τα κτίρια ήταν υπέροχα και χαιρόσουν να περπατάς στους δρόμους τους. Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από τους φούρνους ήταν μεθυστική. Μια ζεστή μπαγκέτα για πρωινό είναι ότι πρέπει για να ξεκινήσει η μέρα σου!!!

Και παρά το γεγονός ότι πολλά λέγονται για το μουντό καιρό του Παρισιού, εγώ το είδα και με έναν υπέροχο, ζεστό ήλιο, καθώς η τελευταία μου μέρα εκεί ήταν ηλιόλουστη και πανέμορφη!

Και τώρα πείτε μου, σας παρακαλώ : εσείς πως νιώσατε όταν είδατε ένα όνειρό σας να πραγματοποιείται;;;;

Has it ever happened to you, a dream you had for years to come true? If it has, how did you feel? Was it what you expected after all, or not? Would you have liked it better if it had remained a dream?

While you take your time thinking about it, I will narrate my experience form a childhood dream that came true three months ago, thanks to a unique friend and gifted teacher.

Since I was very little I wanted to learn French and go to Paris. They were two wishes that never faded away though they were put in the margin for many years. Finally, I started to learn French a bit more than two years ago. I got my B1 at the exams of last December, just before my teacher left to spend a semester to Paris.

At the beginning of February she invited me to visit for it would be a pity to lose the chance now that she was there. I was thrilled and troubled at the same time. Even with a secure stay the expenses to get to Paris – and anywhere abroad in general- are considerable.

HOWEVER : some things must be done when you get  the chance.

You never know if a convenient circumstance will come up again.

So, I decided to go. And I went. Since the time I got on the plane I was happy. And for the three days of my stay I did nit stop being so. I didn’t bitch about anything, I did not get tired, I did not get hungry… I was simply calm and happy and for the first time in many many years I felt carefree.

The room I stayed with my friend, was tiny, yet pretty, warm and hospitable with the sweetest hostess.

As for the city… Personally, it was impossible to feel the genuine enthusiasm of the tourist that visits Paris for the first time. For me it was simply as if I used to live there once, then I left for years, and finally returned to my natural habitat. Everything was familiar. Maybe because I was born abroad. Maybe because I was with someone I knew and  loved. Maybe because I used to imagine it for so many years that it was like my mind used to be there since the old days. I cannot tell.

Paris is a beautiful city. Not clean (but then again Athens is not very clean either, but possesses a special magic. To all the places we went (and  they were not even close enough to how many I wished to see, but really what could one manage to see in just 3 days!), the buildings were splendid and was glad to walk their streets. The smell of fresh bread from the patisseries was intoxicating. A warm baguette for breakfast is a great day starter!!!

And despite the fact that much are said about Paris’s dull weather, I saw it as well with a wonderful, warm sun as the last day there was sunny and marvelous!

And now, tell me, please : how did you feel when you saw one of your dreams come true???