Safety issues - Θέματα Ασφαλείας

Πόσο ασφαλές είναι να είμαστε ασφαλείς;
Πόσο εφικτό είναι να είμαστε απόλυτα ασφαλείς;
Μας κάνει καλό να μη γνωρίζουμε τι θα πει ανασφάλεια;
Μέχρι που είμαστε ικανοί να φτάσουμε για την ασφάλεια;
Είναι πράγματι τρομακτικό να είμαστε ασφαλείς;

Αυτά τα ερωτηματικά μου γεννήθηκαν όταν είδα αυτό το μήνυμα γραμμένο σε ένα απίθανο σημείο, προχθές καθώς ερχόμουν στη δουλειά με το λεωφορείο. Ήταν αδύνατο να το φωτογραφήσω γι'αυτό αποφάσισα να δημιουργήσω μια απομίμηση και να θέσω ερωτήματα στα οποία κι εγώ δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση να δώσω. 

Έχω μόνο λίγες σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας αμέσως τώρα.

Όλοι θέλουμε να είμαστε ασφαλείς. Στο σπίτι, στη δουλειά, στις σχέσεις μας. Θέλουμε να δημιουργούμε φωλιές, να μη χάνουμε αυτά που κατακτάμε ή τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Ίσως είναι λίγο γελοία αυτή η υπερβολή καθώς κάποια μέρα θα τελειώσουν όλα. Το να ζούμε με το άγχος αν θα είμαστε ασφαλείς χαλάει λίγη από τη μαγεία νομίζω. Άλλωστε το να παίρνεις ρίσκα, έστω και μικρά, σε βοηθάει να πας μπροστά. 

Ξέρω ανθρώπους που θα έκαναν τα πάντα σχεδόν για να είναι απόλυτα ασφαλείς από τις δυσκολίες της ζωής, από τον πόνο -ψυχικό και σωματικό- από την ανασφάλεια, από το άγχος. Κι εγώ έχω σκεφτεί σε στιγμές απελπισίας ότι δε θα ήθελα να πονάω πια, ότι θα ήθελα να έχω ζήσει πιο προστατευμένα.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε τα άσχημα για να εκτιμήσουμε τα όμορφα. Χρειαζόμαστε το σκοτάδι για να καταλάβουμε τι σημαίνει φως. Χρειαζόμαστε λίγη ανασφάλεια για να κυνηγήσουμε την ασφάλεια. Ίσως αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δε μπορούμε να είμαστε ποτέ απόλυτα ασφαλείς. Ίσως αν δεχτούμε αυτό σα γεγονός ούτε η ανασφάλεια θα είναι τόσο ανυπόφορη, ούτε η ασφάλεια θα είναι εμμονή. Και πες, έτσι υποθετικά, ότι είμαστε απόλυτα ασφαλείς. Μετά, τι γίνεται. Αν κατακτήσουμε αυτό που στοχεύουμε, γιατί θα παλέψουμε μετά;

Ομολογώ, ότι είμαι ακόμα μπερδεμένη.  Εσείς;;

Νομίζω, ωστόσο, ότι έχω αρχίσει να διαμορφώνω μια εικόνα και θα παραφράσω τα λόγια της εικόνας γράφοντας ότι:

Το να είσαι υπερβολικά ασφαλής είναι τρομακτικό...

How safe it is to be safe?
How plausible is to be completely safe?
Does it good to us to not know the meaning of insecurity?
To what lengths are we willing to go for safety?
Is it really scary to be safe?

Those questions formed in my mind when I saw this message written on an impossible spot, the day before yesterday in the bus on my way to work. It was impossible to take a photo that's why I decided to create an imitation of it and pose questions in which I, myself do not have a clear response to give.

I have only some thoughts which I am going to share with you right now.

We all want to be safe. At home, at work, at our relationships. We want to create nests, not to lose what we conquer or the people who stand by our sides. 

Maybe this hyperbola is a bit ridiculous given that one day all is going to end. To live with the anxiety if we are going to be safe or not spoils part of the magic, I think. Besides, taking risks, even small ones, helps you move forward.

I know people who would do almost anything to be completely safe from the hardships of life, from the pain - psychological and physical - insecurity, anxiety. In desperate moments I've though too I would not like to feel pain, that I would like to have lived more protected.

The bitter truth is that we need the ugly things in order to appreciate the beautiful ones. We need darkness to understand the meaning of light. We need a bit of insecurity to go after safety. Perhaps all we need to understand is that we can never be completely safe. Perhaps, if we take that as a fact neither insecurity will be so unbearable, nor safety an obsession. And say, hypothetically, that we are completely safe. Then what? If we conquer what we are aiming for, what do we fight for next?

I confess, I am confused. What about you?

I think, though, I have begun to form an image in my mind and I will rephrase the photo's words writing that:

Being to safe is scary...