Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή διάφορα γεγονότα, σκέφτομαι πόσο άνετα είμαστε πραγματικά με τον εαυτό μας. Δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να αναλύσω σε βάθος το θέμα, απλά προβληματίζομαι.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε σα να βρισκόμαστε στο δέρμα ενός άλλου;;;
Γιατί υπάρχουν φορές που κοιταζόμαστε με απελπισία στον καθρέφτη προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας;;
Γιατί υπάρχουν φορές που αισθανόμαστε ότι μέσα μας υπάρχει ένα ζώο έτοιμο να επιτεθεί ενώ ο συνειδητός μας εαυτός λέει "μάλιστα", "ευχαριστώ", "παρακαλώ" και "έχεις δίκιο";;; Και γιατί επιλέγουμε να μείνουμε σε μια κατάσταση όταν ξέρουμε ότι είναι λάθος και δε θα μας οδηγήσει στην ευτυχία;;;
Και κυρίως : γιατί καταστρέφουμε το μόνο άνθρωπο που μπορεί να μας βγάλει από τα σκατά; γιατί καταστρέφουμε τον εαυτό μας; Γιατί δε μας αγαπάμε λίγο παραπάνω;
Προβληματίζομαι και στεναχωριέμαι πολύ τις τελευταίες μέρες όταν σκέφτομαι όλα αυτά γιατί στα ερωτήματά μου, οι απαντήσεις δεν είναι πάντα ξεκάθαρες.
Είναι επώδυνο για μένα να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ να ταλαιπωρούνται χωρίς να μπορώ να βοηθήσω αποτελεσματικά. Την οριστική λύση στα προβλήματά μας οφείλουμε να τη δίνουμε μόνοι και όπως έχω γράψει παλιότερα ο καθένας είναι τελικά άξιος της μοίρας του είτε είναι καλή είτε όχι... Φυσικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Οι επιλογές μου θα καθορίσουν την κατάληξή μου, την ευτυχία ή τη δυστυχία μου.
Ακόμα κι αν μερικές φορές νιώθω κι εγώ σαν να είμαι στο δέρμα μιας άλλης η ανάγκη μου για ευτυχία κινεί το μικρό μου σύμπαν... Εύχομαι μόνο σε όλους να βρουν την βαθύτερη ανάγκη τους για κινήσουν το δικό τους μικρό σύμπαν...
The last few days with the excuse of several events, I am thinking "how comfortable we really are with ourselves?" I do not have the needed knowledge to analyze the matter in depth. I'm just being sceptical.
What is it that makes us geel like we are in another's skin???
Why are there times that we look ourselves in the mirror with despair trying to recognize us??
Why are there times when we feel as if an animal exists inside of us ready to attack while our conscious self says : "yes, sir", " thank you", "you're welcome" and "you are right"??? And why do we choose to remain in a situation when we know it is wrong to do so and it will not lead us to happiness??
And most importantly : why do we destroy the only person ho can pull us from shit?? Why do we dedtroy ourselves?? Why don't we love us a bit more?
I am sceptical and sad lately when I think about it, for in my questions, the answers are not always very clear.
It is painful for me to see people I love being tormented without being able to help efficiently. The final solution to our problems we must give alone and as I have written before each of us, in the end, deserves his fate good or bad... I do not exclude myself, of course. My choices will determine my ending, my happiness or my misery.
Even if I too feel sometimes like I am in another's skin, my need for happiness moves my little universe... I only wish to everyone to find their deepest need need, so they can move their little universe...
Mylene Farmer, Monkey Me. I do not own the song or the video clip. It just fits my mood and my post!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου