Ξεκινάμε από το 1. Όχι από το 0. Όλοι μας ξεκινάμε από το 1. Μια γυναίκα κι ένας άνδρας, ένας έρωτας, μια αγάπη, μια ανάγκη ή μια στιγμή "τυχαία" δημιουργούν το πρώτο καρδιοχτύπι που σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Ερχόμαστε στη ζωή με μια ανάσα κι μια κραυγή. Ακόμα κι αν στο ταξίδι ξεκινάμε 2, ο καθένας έχει τη δική του καρδιά...
Κανείς ποτέ δεν ξεκίνησε από το 0, γι'αυτό κανένας άνθρωπος δεν είναι μηδενικό (εκτός αν επιλέξει ο ίδιος να υποβιβάσει τον εαυτό του). Η ζωή μας ξεκινάει από το 1, από το κάτι που οδηγεί στη δημιουργία μας. Οι άλλοι αριθμοί έρχονται μετά και γεμίζουν τη ζωή μας και την καρδιά μας.
Λένε ότι μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε. Συμφωνώ. Άλλωστε είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Πρέπει όμως να ζούμε και μόνοι, παρέα μόνο με το δικό μας φως, να το κοιτάμε να αργοσβήνει μέχρι να έρθει το αναπόφευκτο τέλος;;;
Θα έλεγα πως όχι. Δε γεννιόμαστε για να πορευόμαστε μόνοι σε αυτόν τον τόσο μεγάλο κόσμο. Όχι ότι και η μοναξιά δεν είναι χρήσιμη. Το να κάθεσαι που και που με το δικό σου φως χωρίς παρεμβολές και να ξανασυστήνεσαι με τον εαυτό σου είναι όμορφο και αναζωογονητικό. Σε βοηθά να ανακαλύψεις κι άλλα κομμάτια στο παζλ της ύπαρξής σου και να δημιουργήσεις πράγματα που θεωρείς όμορφα.
Αλλά οι άνθρωποι είμαστε και όντα διαδραστικά (εκτός από μιμητικά). Όσα πράγματα μπορείς να μάθεις για τον εαυτό σου κοιτώντας σε έναν καθρέπτη, άλλα τόσα μπορείς να μάθεις βλέποντας τον εαυτό σου να καθρεπτίζεται στα μάτια των άλλων. Και το κόλπο είναι να χρησιμοποιείς - με μέτρο - και τις δύο μεθόδους. Γιατί αν κάνεις το λάθος να ακολουθήσεις μόνο τη μια τακτική στην καλύτερη περίπτωση θα έχεις στη διάθεσή σου μόνο τη μισή αλήθεια και στη χειρότερη θα αποκτήσεις για τον εαυτό σου μια εικόνα στρεβλή που θα είναι αδύνατο να διορθώσεις και θα της επιτρέψεις να σε ακολουθεί για πάντα.
Χρειαζόμαστε τους άλλους ανθρώπους κι αυτοί εμάς. Και δεν εννοώ ότι πρέπει να προσκολλόμαστε πάνω στους άλλους και να ζούμε τη ζωή τους, γιατί έτσι χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε τη δική μας. Αλλά σκεφτείτε τι ωραία που είναι το φως σας να κάνει παρέα με το φως άλλων ανθρώπων. Να δίνει και να παίρνει λάμψη, να αλλάζει κάπως χρώμα και να μεγαλώνει τόσο ώστε να γεμίσει την καρδιά σας ζεστασιά και αγάπη. Να δημιουργείτε με μεγαλύτερη χαρά τα πιο όμορφα πράγματα και να προσφέρετε. Σκεφτείτε, τι ωραία που θα είναι όταν έρθει η ώρα να ταξιδέψετε μόνοι για το τέλος να έχετε χέρια ζεστά να σας κρατούν και μάτια αγαπημένα να σας κοιτάζουν να κάνουν λιγότερο τρομακτικό το σκοτάδι που θα σας τυλίγει. Να ξέρετε ότι αγαπήσατε και αγαπηθήκατε κι ότι ο χρόνος που αφιερώσατε στην κατάκτηση της ευτυχίας δεν πήγε χαμένος.
Ξεκινάμε με το 1. Γιατί καθένας είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Και κατά τη γνώμη μου φράσεις του τύπου : "ξεκίνησε από το 0" ή "τα έχασε όλα και ξεκίνησε από το τίποτα", δε στέκουν. Πάντα με κάτι ξεκινάμε και συνήθως δεν είναι χειροπιαστό : ελπίδα, ένστικτο, πείσμα, θυμός, φόβος, απληστία, αισιοδοξία, φιλοδοξία, ανάγκη, όνειρο... Μπορεί να μη μας πάνε όλα εκεί που θέλουμε ή εκεί που "πρέπει", αλλά μας δίνουν ένα κίνητρο για να ξεκινήσουμε, για να φτιάξουμε ή να καταστρέψουμε τη ζωή μας.
Βάλτε στη ζωή σας κι άλλους αριθμούς. Ακόμα κι οι χειρότεροι κάτι θα σας προσφέρουν (απλώς θα πρέπει να τους αποβάλλετε μόλις πάρετε το μάθημά σας).
Δυναμώστε το φως της ζωής σας, κάντε το όμορφο και αφήστε το να λάμπει * πρώτα για εσάς και ύστερα για τους άλλους. Κι αν υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν κακόβουλα το φως σας συγνωρήστε τους και κρατήστε τους σε απόσταση. Είναι το είδος που δεν ξέρει να αγαπά και να δίνει. Είναι το μοναδικό είδος, ίσως, προς λύπηση...
We start from 1. Not from 0. We all start from 1. A woman and a man, one crush, one love, one need or a "random" moment create the first heartbeat that signifies the beginning of a new life. We come to life with a breath and a scream. Even if we are 2 in the beginning of the trip, each has his own heart.
Nobody ever started from 0, that's why no human is null (unless he chooses to degrade himself). Our life starts from 1, from that something that leads to our creation. The other numbers arrive later and fill our life and our heart.
They say that we are born and die alone. I agree. It is an undoubted fact.
But do we have to live alone, with sole company our own light, watching it fade away until the unavoidable end arrives?
I'd say that no. We are not born to walk alone in this world so big. Not that loneliness is not useful. To sit every now and then with your own light without interference and to be reintroduced to yourself is beautiful and refreshing. It helps you discover more pieces in the puzzle of your existence and create things you consider pretty.
Yet, we humans are interactive creatures as well (apart from imitative). As many things as you can learn about yourself by looking in a mirror, you can also learn by seeing yourself reflecting in other people's eyes. And the trick is to use - wisely - both methods. For if you make the mistake to follow only one tactic, in the best case you will have at your disposal only half the truth, and in the worst case your will acquire a distorted image of yourself, impossible to be corrected that you will allow to follow you forever.
We need other people and they need us. And I don't mean that we have to cling on to others and live their lives, because in that way we lose the chance to live our life. But think how nice would it be for your light to hang out with the light of other people. To give and to take glow, to change its color a bit and to grow as big as it's needed in order to fill your heart warmth and love. To create with greater joy the most wonderful things and to offer. Think, how nice will it be when the time comes for you to travel alone to the end to have warm arms to hold you and beloved eyes to look at you and making the darkness that will enfold you less frightening. To know you loved and you were loved and the time you dedicated in the conquering of happiness did not go to waste.
We start with 1. For everyone is unique and irreplaceable. And in my opinion sayings like : "he started from 0" or "he lost everything and started from scratch" are not valid. We always start with something, usually intangible : hope, instinct, stubbornness, anger, fear, greediness, optimism, ambition, need, dream... They may not all take us where we want and "have" to be, yet they offer us a motive to begin, to make or destroy our life.
Add more numbers in your life. Even the worst have something to contribute (you just going to have to put them aside when you learn your lesson).
Strengthen the light of your life, make it beautiful and let it shine * firstly for you and secondly for the others. And is such people exist, that they gaze maliciously at your light, forgive them and keep them at a distance. It's the kind that does not how to love and give. It's the only kind, perhaps, to pity...
Ane Brun - One : Το τραγούδι που ενέπνευσε αυτή την ανάρτηση. Δε μου ανήκει, αλλά με εκφράζει
Ane Brun - One : The song that inspired this post. It does not belong to me, but it expresses the way I feel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου