"Ονειρεύτηκα χθες βράδυ ότι ήμουν στο πάτωμα κι είχα σπασμούς. Να μιλήσω δε μπορούσα * μόνο έβγαζα κραυγές. Ούτε να σταθώ στα πόδια μου μπορούσα. Σύρθηκα μέχρι το χολ [...] Όταν ξύπνησα, θυμόμουν πολύ καλά το όνειρο, αλλά προσπάθησα να μην το σκέφτομαι. Μαζί μου ξύπνησε κι εκείνος. Δεν του είπα τίποτα για το όνειρο. Έκανα σα να μην το είχα δει, αλλά δεν έβγαινε από το μυαλό μου...
Λίγη ώρα μετά, άρχισα να κλαίω και να τρέμω. Με ρωτούσε τι έχω τρομαγμένος. Δε μπορούσα να μιλήσω. Έβγαζα κραυγές και έκλαιγα. Τον έβλεπα, τον άκουγα, τον καταλάβαινα, μα δε μπορούσα να του απαντήσω. Δε μπορούσα να πω : είμαι εδώ..."
Απόσπασμα από το ημερολόγιο της Έλσας
Ένα από τα πιο φρικτά συναισθήματα είναι το να μην μπορείς να εκφραστείς. Να νιώθεις ένα σωρό πράγματα, αλλά να μην μπορείς να τα πεις. Κυριολεκτικά να μην μπορείς.
Να θες να μιλήσεις κι όταν πας να ξεστομίσεις μια λέξη να είναι σα να έχεις χάσει τη μιλιά σου. 'Η να μην ξέρεις από που να ξεκινήσεις να μιλάς γι'αυτά που σε ταράζουν βαθιά.
Μπορεί να μην ξέρεις από που προέρχονται τα συναισθήματά σου. Ίσως δεν μπορείς να εντοπίσεις τα βιώματα που τα προκάλεσαν. Ίσως να μπορείς και δεν θες να παραδεχτείς ότι πράγματα που νόμιζες ότι ξεπέρασες σε κυνηγούν ακόμα και στοιχειώνουν κάτι περισσότερο από τα όνειρά σου : στοιχειώνουν τη ζωή σου την ίδια.
Σε καθιστούν δυσλειτουργικό σε κάποιο κομμάτι της ζωής σου. Δημιουργούν μαύρες τρύπες που προσπαθείς όπως όπως να μπαλώσεις...
Οι φοβίες ξεπερνιούνται μόνο όταν παίρνεις απόφαση να τις ξεπεράσεις. Όταν βρίσκεις τη δύναμη να μιλήσεις γι'αυτές και να τις αντιμετωπίσεις. Μέρα τη μέρα ή μια κι έξω, ο καθένας βρίσκει τον τρόπο που τον βολεύει.
Το να ζητήσεις βοήθεια είναι σημαντικό. Ντρέπεσαι; Καλύτερα να ντραπείς για μια στιγμή παρά για μια ζωή που άφησες το φόβο να σου κλείσει το στόμα και να σε ρίξει στο σκοτάδι.
Νιώθεις να μη βγαίνει η φωνή σου; Γράψτα σε ένα χαρτί και δώσε τα στον άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα μπορέσει να σου δώσει μια συμβουλή ή έστω να σε καταλάβει.
Υπάρχουμε και ζούμε. Ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας (όπως έγραψε μια φίλη στο δικό της ιστολόγιο), ακόμα κι αυτές που κοιμόμαστε και βλέπουμε όνειρα.
Αναπνέουμε, βλέπουμε, μυρίζουμε, αγγίζουμε, γευόμαστε, ακούμε, περπατάμε, σκεφτόμαστε και νιώθουμε. Είμαστε ζωντανοί. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε...
Ζούμε και υπάρχουμε κι αυτό είναι θέμα κατασκευής. Έτσι μας έφτιαξαν. Φτιαχτήκαμε για να ζούμε και σε αυτό δεν υπάρχει επιλογή. Έτσι είναι οι εργοστασιακές μας ρυθμίσεις.
Το πως θα ζήσουμε είναι στο μόνο θέμα που έχουμε επιλογή.
Η ζωή μέσα στο φόβο είναι ζωή μισή...
Η ζωή μέσα στο θυμό είναι ζωή στρεβλή...
Η ζωή μέσα στο σκοτάδι είναι ζωή θλιβερή...
Και θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά φαντάζομαι ότι έχω γίνει κατανοητή. Υπάρχουν τόσα όμορφα μονοπάτια στη ζωή, γεμάτα φως που οδηγούν στην ευτυχία. Δεν είναι πάντα εύκολα, ούτε είναι όλη η διαδρομή γεμάτη ροδοπέταλα, αλλά μπορεί να σε βγάλουν κάπου που να θες να μείνεις.
Ας μη φιμώνουμε τους εαυτούς μας. Όλοι φοβισμένοι είμαστε και ο καθένας κουβαλάει το δικό του σκιάχτρο. Ο φόβος αποδυναμώνεται όταν τον μοιραζόμαστε... Να το θυμάστε...
"Last night I dreamt I was on the floor, having spasms. I could not speak * only cries came out of me. I couldn't stand on my feet either. I crawled to the hallway [...] When I woke up, I remembered my dream very well, but tried not to think of it. He woke up with me. I did not mention the dream. I pretended I never saw it, but could not get it out of my head...
A while later, I started weeping and trembling. He asked me scared what was wrong. I could not speak. I cried and wept. I could see him, I could hear him, I could understand him, but I could not make a reply. I couldn't say : I am here..."
Abstract from Elsa's diary
One of the most horrible feelings is not being able to express yourself. To feel a great amount of thing and be unable to say them. To literally be unable to say them.
To want to speak and when you are about to utter a word to feel as if you have gone mute. Or to not know where from to begin talking of the things that shake you deeply.
You may not know where these feelings come from. Maybe you cannot spot the experiences that caused them. Or maybe you can but you are not willing to admit that things you used to think you had overcame chase you still and haunt something more than your dreams : they haunt your very own life.
They render you dysfunctional in some part of your life. They create black holes which you try to mend...
Fears can be overcame only when you decide to overcome them. When you find the strength to talk about them and confront them. Day by day or once and for all, each finds the way that suits him.
To ask for help is important. Embarrassed? Better be embarrassed for a moment rather for a lifetime because you let fear shut your mouth and shove you into darkness.
Do you feel as if your voice cannot come out? Write it down on paper and hand it to the person you believe will be able to advise you or at least understand you.
We exist and live. I live every moment of our life (as a friend wrote in her blog), even when we sleep and dream.
We breathe, we see, we smell, we touch, we taste, we hear, we walk, we think and we feel. We are alive. We are born and we grow...
We live and exist and that's a matter of construction. We were made this way. We were made to live and there is no choice in that. We are made by default.
How we are going to live is the only matter where we have a choice.
Life in fear is half life...
Life in anger is distorted life...
Life in darkness is sad life...
And I could go on, but I imagine I have made my point. There are so many wonderful paths in life, full of light, that lead to happiness. They are not always easy, nor the road is paved with roses, but they may get you somewhere you want to stay.
Let's not shut ourselves up. We are all scared and each carries along his own scarecrow. Fear weakens when shared... Remember that...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου