Αυτό ήταν το δεύτερο βιβλίο που αγόρασα στις 30/12/2015.
Περιέχει δυο ιστορίες, δύο γυναικών, της Δάφνης και της Ευδοκίας. Ο μόνος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις ιστορίες αυτές είναι ο έντονος ψυχικός πόνος γιατί κατά τα λοιπά εκτυλίσσονται σε διαφορετικές εποχές και οι ηρωίδες δεν γνωρίζονται.
Η Δάφνη, μετά το θάνατο του πατέρα της βρίσκεται σε μια κατάσταση σοκ, καθώς τραυματίζεται βαθιά από την απώλειά του. Κλονίζεται με έναν τρόπο που την οδηγεί σε ακρότητες. Η ιστορία της είναι σε πρώτο πρόσωπο.
Η Ευδοκία, μόνη σε μια καλύβα κάτω από κάποιο βουνό γεννά ένα αγόρι. Νεκρό. Αποκόβεται από τον έξω κόσμο ακόμα περισσότερο. Και για χρόνια αναρωτιέται : μήπως τα νεκρά μωρά μεγαλώνουν μέσα στους τάφους τους; Η ιστορία της λέγεται από δυο πλευρές : από τη δική της κι από ενός εξωτερικού παρατηρητή.
Το βιβλίο αυτό είναι ιδιαίτερο. Η θεματολογία του, η αφηγηματική του μέθοδος... Είναι ξεχωριστό. Αν και είχα δει το οπισθόφυλλο δεν ήμουν προετοιμασμένη για το ότι θα διάβαζα κάτι τόσο ανησυχητικά σπαρακτικό. Για να είμαι ειλικρινής, το διάβασα σε λάθος χρόνο και με λάθος διάθεση, αλλά δεν μπορώ να μην εκτιμήσω τον τρόπο γραφής. Επίσης δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι αν και επιζητούσα ένα πιο χαρούμενο ανάγνωσμα, αυτό το βιβλίο - ειδικά με τη δεύτερη ιστορία του- κατάφερε να με αγγίξει.
Ok, ok, I am attending to the Greek book lovers again but I doubt you can find this book translated in English or any other language for that matter.
The book revolves around 2 women that experience through loss both severe emotional pain and mental breakdown.
Daphne loses a father, Evdokia loses a baby. These losses change their lives and thoughts dramatically.
The book is short and intense. I wanted something more happy, yet I quite liked it. The way it was written is genuine and interesting.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου