A Series of Unfortunate Events, Book Second : The Reptile Room - Μια Σειρά από Ατυχή Γεγονότα, Βιβλίο Δεύτερο : Το Δωμάτιο με τα Ερπετά

Τα αδελφάκια Μπωντλέρ μεταφέρονται από τον κύριο Πόε στον καινούριο τους κηδεμόνα, το θείο Μόντι. Ο θείος Μόντι δε μοιάζει σε τίποτα με τον Κόμη Όλαφ και τα τρία ορφανά σχεδόν ξεχνούν την κακοτυχία τους και για πρώτη φορά μετά το θάνατο των γονιών τους περνούν όμορφα με το θείο Μόντι και τα ερπετά του. Ο θείος Μόντι, βλέπετε, είναι ερπετολόγος και η Βάιολετ, ο Κλάους και η Σάννυ μαθαίνουν κοντά του τα πάντα για τα ερπετά. Πόσο θα διαρκέσουν οι ευτυχισμένες τους στιγμές, άραγε;;

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς είναι τόσο υπέροχο και ευκολοδιάβαστο όσο και το πρώτο και παρά τις οδηγίες του συγγραφέα σας παροτρύνω να το διαβάσετε. Αν έχετε ήδη διαβάσει το πρώτο δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχετε αγαπήσει τα τρία ορφανά αδέλφια. Αν όχι, τότε πραγματικά δεν ξέρω τι συμβαίνει με εσάς παιδιά!

The Baudelaire siblings are trasported by Mr. Poe to their new guardian, uncle Monty. Uncle Monty looks nothing like count Olaf and the three orhaned children almost forget their misfortune and for the first time since their parents death have a nice time with uncle Monty and his reptiles. Uncle Monty, you see, is an herpetologist and Violet, Claus and Sunny learn everything there is to know about reptiles beside him. How long the happy moments are going to last??

The second book of the series is as wonderful and easy read as the first one and despite the author's instructions I urge you to read it. If you have already read the first one there is not a chance that you have not loved the three orphan siblings. If not, then I really don't know what is wrong with you guys!

Human Again... - Άνθρωπος ξανά...

...για 9 συνεχόμενες μέρες. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε δεν ξέρω τι είναι....

Αύριο βράδυ επιστρέφω στη δουλειά. Αλλά προτιμώ να σκέφτομαι ότι αυτό το αύριο είναι ακόμα μακριά. Ακόμα είμαι σε διακοπές και για αυτές θα ήθελα να γράψω δύο λόγια...

Ξεκινάμε: είχα την ανάγκη να διαβάσω βιβλία. Ξανά. Είχα την έμπνευση να γράψω. Ξανά. Ήμουν ήρεμη.... Αξία πραγματικά ανεκτίμητη.  

Είναι ωραίο να ξανανακαλύπτεις τα χόμπι σου. Είναι αναζωογονητικό. Είναι... ανθρώπινο.  Όχι ότι η δουλειά είναι τόσο κουραστική. Απλά είναι τόσο μηχανική και απαιτεί τόσο γρήγορους ρυθμούς που πολύ συχνά ξεχνάς να είσαι άνθρωπος. Η ανάγκη για ανθρωπιά σε αντίθεση με την ανάγκη για φαγητό, νερό και ύπνο δε δίνει έντονα συμπτώματα. Είναι εύκολο να την παρακάμψεις. Γίνεσαι μηχανή χωρίς να το καταλάβεις. Το τραγικό είναι όταν νομίζεις ότι αυτή είναι η φυσιολογική, ανθρώπινη συμπεριφορά...
Το να λείπω από το σπίτι τουλάχιστον 12 ώρες και να προσπαθώ να μαζέψω όλες μου τις δουλειές σε 4 ώρες ήταν παραπάνω από κουραστικό. Ήταν εκνευριστικό. Ήταν αφύσικο. Όπως και το να μην κάνω πράγματα που μου αρέσουν μέσα στη μέρα ή να μην επικοινωνώ σωστά με τους ανθρώπους που αγαπώ...

Και όταν τελικά έρχεται η μέρα που  παίρνεις το ρεπό ή την άδειά σου, είσαι λιώμα. Και αν δεν έχεις παιδιά (και από αυτή την άποψη ευτυχώς που δεν έχω ακόμα) μπορείς να κοιμηθείς. Πολύ. Πάρα πολύ. Εγώ αυτό έκανα μεταξύ άλλων. Εκμεταλλεύτηκα τις μέρες αυτές και κοιμήθηκα και πέρασα χρόνο με τον άνθρωπό μου και ναι, ξεκίνησα να γράφω και να διαβάζω ξανά. Ακόμα και για το σπίτι έβαλα ένα χαλαρό πρόγραμμα κι έκανα μερικές δουλίτσες. Ήσυχα. Χωρίς να παραφορτώνω το ημερήσιο πρόγραμμα και χωρίς να πανικοβάλλομαι αν κάτι βαριόμουν τελικά να το κάνω...
Ακόμα και στο μπαλκόνι μου κάθισα για να γράψω, πίνοντας τσάι...
Αυτές τις μέρες κατάλαβα ότι ο χρόνος είναι κάτι αλήθεια πολύτιμο και αναγκαίο. Αναγκαίος όχι μόνο για να στριμώξεις χιλιάδες υποχρεώσεις αλλά και για να ηρεμήσεις ώστε να μπορέσεις να δεις και να απολαύσεις την ομορφιά του να είσαι άνθρωπος...
Κοίτα να δεις! Το αύριο ήδη ξεκίνησε...

...for 9 days in a row. If that is not success, I do not know what is...
Tomorrow night I return to work. Yet, I prefer to think that tomorrow is still far away. I'm still on vacation and I would like to write a few words about it.
There we go : I had the need to read books. Again. I had the inspiration to write. Again. I was calm... Truly priceless... 

It is nice to rediscover your hobbies. It is refreshing. It is... humane... Not that the job is that tiring. It's just so mechanical and demands so fast a pace that very often you forget to be human. The need to be humane,  in opposition with the need to eat, to hydrate and to sleep does not show intense symptoms. It's easy to be set aside. You become a machine without even realizing it. The sad part is when you come to think that this is the normal human behavior...
 To be away from home at least 12 hours a day while trying to gather all my chores in 4 hours was more than tiring. It was irritating. It was unnatural. As well as not being able to do things I like during the day or not communicating properly with the ones I love...

And when the time for your day off or vacation arrives, you are wasted. And if you do not have children (and from this aspect thankfully I don't have any yet) you can sleep. A lot. A great lot. That's what I did among other things. I took advantage of these days and I slept and spent time with my companion and yes, I started to write and read again. I even had a relaxed schedule for my housechores. Calmly. Without overloading the daily plan and without panicking if I was bored to do something. 
I even sat at my balcony to write, drinking tea...
These days I realized that time is truly valuable and needed. Needed not only so you can cram a thousand obligations together but also to relax so you can see and enjoy the beauty of being human...
Funny thing! Tomorrow has already begun...