...όπως μια κούπα ή κάτι πιο μεταφορικό σαν την καρδιά ή την εμπιστοσύνη ή τα συναισθήματα ή το πνεύμα.
Το καλό είναι ότι αν σπάσει μια κούπα βλέπεις τα αιχμηρά κομμάτια και είσαι πιο προσεκτικός όταν τα μαζεύεις. Και πάλι μπορεί να κοπείς, αλλά το περιμένεις.
Με λιγότερο απτά πράγματα, τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα. Η ζημιά μπορεί να γίνει σε ανύποπτο χρόνο και το κόψιμο να είναι βαθύ.
Πάντα προσπαθώ να πιστεύω ότι υπάρχει έστω και μια σταγόνα καλοσύνης στον καθένα από εμάς. Δεν πιστεύω στην πλήρη ανιδιοτέλεια, αλλά θεωρώ όταν αγαπάς κάποιους ανθρώπους πρέπει να σέβεσαι τις επιλογές τους ακόμα κι αν δε σου αρέσουν. Μπορείς να έχεις τη γνώμη σου και να το λες (και ναι, εγώ το κάνω και μάλλον κάπως έντονα) αλλά τελικά οφείλεις να αποδέχεσαι και να μην κρίνεις κακοπροαίρετα. Στους φίλους που αγαπάς πρέπει να λες πάντα αλήθεια ακόμα και... πλαγίως. Έτσι, για να το φέρεις πιο μαλακά και να μην πληγώσεις πολύ. Το να παραχαϊδεύεις δε βελτιώνει τα πράγματα, όπως και να πιέζεις τους άλλους να αποδεχτούν τη γνώμη που εσύ θεωρείς σωστή.
Αυτό το τελευταίο είναι πρόσφατη ανακάλυψη και νέος κανόνας για εμένα που συνήθως ήμουν πολύ πιο έντονη στις εκφράσεις μου και θεωρούσα ότι μπορούσα να σώσω τους άλλους.
Καθώς μεγαλώνω, συνειδητοποιώ αυτό που λένε πολλοί σοφοί : ο καθένας έχει το μονοπάτι του.
Και όπως έγραψα ήδη, όταν αγαπάς, αποδέχεσαι και συμβουλεύεις ήρεμα και με καλή καρδιά. Προειδοποιείς για κινδύνους, προφυλάττεις στο μέτρο του δυνατού. Και σε προφυλάττουν...
Πάντα ήθελα φίλους που δε θα φοβούνταν να μου πουν την αλήθεια. Και το σύμπαν άκουσε. Πάντα ήθελα ανθρώπους που να με αγαπούν αρκετά -και με τα ελαττώματά μου- και να με υπερασπίζονται όταν υπάρχει ανάγκη. Και το σύμπαν άκουσε. Χρειάστηκαν χρόνια, φυσικά...Αυτά δε γίνονται σε μια στιγμή. Και είμαι ευγνώμων ακόμα κι όταν ακούω πράγματα στενάχωρα όπως έγινε πολύ πρόσφατα.
Έγραψα πιο πάνω κάτι για μια σταγόνα καλοσύνης που ίσως υπάρχει μέσα στον καθένα μας. Τι παθαίνει μια σταγόνα καλοσύνης όταν τη ρίξεις μέσα σε ένα ποτάμι ζήλειας γι'αυτό που σου λείπει και απέχθειας για ότι δεν είναι όμοιό σου;;; Θα έλεγα ότι μάλλον εξαφανίζεται. Και τότε γεννιέται η κακοήθεια και η δυσφήμιση. Τα λόγια πίσω από την πλάτη μας. Λόγια που πλήττουν ίσως και δύο ανθρώπους ταυτόχρονα, ένα ζευγάρι ας πούμε. Να σας πω πως γίνεται : προσβάλλεις "ανοιχτά" το, φαινομενικά, πιο δυνατό μισό ενώ δήθεν επαινείς το άλλο μισό, υπονοώντας ταυτόχρονα ότι δεν είναι αρκετά έξυπνο και κατακρίνεις την επιλογή του. Σημειωτέον, το μισό που επαινείς υποτίθεται ότι το θεωρείς φίλο και το αγαπάς. Κι όμως μιλάς πίσω από την πλάτη του γιατί δεν έχεις τα κότσια να τα πεις μπροστά του. Κι είναι καλύτερα έτσι γιατί δεν θα μπορεί να σε αντικρούσει και να σε αποκόψει μεμιάς. Το κάνεις γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να επηρεάσεις την επιλογή του.
Φυσικά, το πιο κουτό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να μιλήσεις πίσω από την πλάτη κάποιου μεν, παρουσία φίλου του δε. Η λογική σε αυτό είναι ότι θα φτάσει στα αυτιά του ενδιαφερομένου. Το θέμα είναι ότι μπορεί να φτάσει και στα αυτιά αυτού που λες ότι είναι φίλος σου και τον αγαπάς και να πληγωθεί.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή. Ίσως τα είπα λίγο μπερδεμένα. Αλλά μπερδεμένη είναι και η ανθρώπινη φύση. Και ειδικά των σκόπιμα υστερόβουλων ανθρώπων. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, τις μικροκακίες μας όλοι τις έχουμε. Το θέμα είναι να μην προσπαθείς να βλάψεις τον άλλον και ειδικά από ζήλεια. Αυτό νομίζω ότι με ενοχλεί περισσότερο. Όπως και το να μιλάει, φυσικά, κάποιος πίσω από την πλάτη μου ενώ μπροστά μου παριστάνει ότι με συμπαθεί...
Αν έχετε φίλους που σας κοιτάζουν στα μάτια και σας λένε την αλήθεια, κρατήστε τους για πάντα. Σας αγαπούν, σας νοιάζονται, σας σέβονται. Ανταποδώστε!
Οι άλλοι που μιλούν πίσω σας, αν και ασήμαντοι για εσάς στην ουσία, δεν πρέπει να υποτιμώνται. Ασήμαντοι άνθρωποι κάνουν σημαντικές ζημιές με οδηγό τη ζήλεια τους.
Έμπνευση για αυτό το κείμενο ήταν μια ιστορία που άκουσα πριν μερικές μέρες από μια φίλη. Δεν ξέρω προσωπικά τους ανθρώπους που αφορά, αλλά κατανοώ πως πρέπει να ένιωσαν. Και πιθανόν κάτι παρόμοιο να έχει συμβεί σε όλους μας...
...like a cup or something more metaphorical like the heart or trust or emotions or the spirit.
The good thing is that if a cup breaks you see the sharp pieces and you are more careful when you pick them up. You still may cut yourself but that is expeceted.
With less tangible stuff, things are more dangerous. The damage may occur in no time and the cut is deep.
I always try to believe that there is at least one drop of goodness in each of us. I do not believe in complete selflessness, but I think that when you love some people you ought to respect their choices even if you do not like them. You may have your opinion and saying it (and yes, I do that rather intensely) but in the end you ought to accept and not judge ill-heartedly. To the friends you love you must always say the truth even... indirectly. Just, to bring it on more soflty and not hurt too much. To spoil one does not improve things, nor pressing others to accept what you think as right.
That last one is a recent discovery and a new rule for me who I used to be more intense in my expressions and thought I could save others.
As I grow older, I realize what is told by many wise people : each of us has his own path.
And as I have already wrote, when you love, you accept and give counsel with a good heart. Warn of dangers, protect as much as possible. And you are being protected...
I've always wanted friends who would not be afraid to speak the truth to me. And the universe listened. I've always wanted people to love me enough -even with my flaws- to defend me if need be. And the universe listened. It took years, naturally... These thing do not happen in a moment. And I am greatful even when I hear sad things as it happened quite recently.
I wrote above something about a drop of goodness that may exist in each of us. What happens to a drop of goodness when you throw it in a river of jealously of what you lack and loathing of what bears no resemblance to you??? I would say it disappears. And then malignity and detraction is born. The words behind our backs. Words that strike even two people at once, let's say a couple. Let me tell you how it's done : you offend "openly" the, seemingly, strongest in the relationship while you pretend to praise the other half, insinuating in the meantime that he/she is not smart enough and judge his/her choices. More noticeable is that the half you praise is supposed to be your friend and you love them. And yet, you talk behind his/her back besause you do not have the guts to tell it to his face. And it is better this way because he/she will not be able to contradict you and cut you off at once. You do it because you know you cannot really affect his/her choice.
Naturally, the stupidest thing to do is to talk behind someone's back, but in the presence of his/hers. The logic in this is that it will reach the proper ears. The thing is that it can also reach the ears of the one you call a beloved friend and hurt him/her.
I do not know if I am clear enough. Perhaps I wrote it all a bit mixed up. But then again, the human nature is mixed up. And especially that of the deliberately wicked people. To be honest, we all have some wickedness inside. The thing is to not harm someone especially from jealously. That's what bothers me most I think. Like talking behind my back of course while he pretends to like me when I am present...
If you have friends who look you in the eyes and tell you the truth, hold them close forever. They love you, they care about you, they respect you. Reciprocate!
The others who speak behind you, thought actually uniportant to you, must not be underestimated. Unimportant peaple can cause important damage driven by jealously.
Inspiration for this text was I story that I heard from a friend a few days ago. I do not know personally the people it is about, yet I understand how they must have felt. And it is quite possible that something like that has happened to all of us to some point...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου