Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Goodbye February... - Αντίο Φλεβάρη...


Και φτάσαμε στην τελευταία μέρα ενός μήνα μοναδικού. Είναι ένας μήνας που έχει λιγότερες μέρες από τους άλλους. Συνήθως περιορίζεται στις 28 μέρες, αλλά φέτος (όπως γίνεται κάθε 4 χρόνια) διήρκησε 29 μέρες.
Πολλοί το θεωρούν γρουσουζιά... Εγώ δεν ξέρω τι να πω...
Ήταν ένας μήνας ιδιαίτερος για μένα. Μάλλον καλά πήγε. Οπότε ήμουν από τους τυχερούς. Ξέρω ανθρώπους που περιμένουν πως και πως την αυριανή μέρα που έρχεται ο Μάρτιος γιατί ο Φεβρουάριος τους ήταν εφιαλτικός. Μια ώρα έμεινε παιδιά!
Κι εγώ περιμένω το αύριο. Περιμένω κάθε αύριο. Πράγματα άλλωστε μπορούν να αλλάξουν στη ζωή μας ανά πάσα στιγμή. Το μόνο που ελπίζω είναι οι αλλαγές να γίνονται για καλό και να μας οδηγούν πιο κοντά στην ευτυχία...
Έχω απόψε ένα αντίο για το Φεβρουάριο και μια γλυκιά καληνύχτα για εσάς. Να είστε καλά όπου κι αν είστε!!!!

And here we have come to the last day of a month unique. It is a month that has less days than the rest. It usually limits itself to 28 days, but this year (as is happens every 4 years) lasted 29 days.
Many think this brings bad luck... Me, I do not know what to say...
It was a peculiar month for me. It went rather well. That means a was in the lucky ones. I know people that cannot wait for tomorrow when March arrives, because February has been a nightmare. It just one more hour or so guys!
I look up to tomorrow too. I expect for every tomorrow. Things can change our lives anytime. The only thing for me to hope for is that changed happen for the better and lead us closer to happiness...
Tonight I have a farewell for February and a sweet goodnight for you. Be well wherever you are!!!




Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Birthday Card!! - Κάρτα Γενεθλίων!!!




Φτιάχτηκε 25-26/2/2016

It was made on 25-26/2/2016

Memories of Sounio (2) - Αναμνήσεις από το Σούνιο (2)








 Και λίγες ακόμα...



And some more...

Memories of Sounio (1) - Αναμνήσεις από το Σούνιο (1)









Θυμάμαι καλά ότι είχα υποσχεθεί να δείξω κι άλλες φωτογραφίες από το Σούνιο. Προσπάθησα να τις πειράξω ελάχιστα. Ελπίζω να σας αρέσουν, όσο και σε εμένα!






As I recall I had promised to show more photos of Sounio. i tried to tease them just slightly . I hope you like them as much as I do!

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Sewing : Lessons 11 & 12 - Ραπτική : Μαθήματα 11 & 12



Βάλαμε το πατρόν στο ύφασμα, κάναμε τις μετρήσεις και κόψαμε τα κομμάτια, πάντα με την πολύτιμη καθοδήγηση της δασκάλας μας που μας βοηθάει σε κάθε βήμα. Τώρα έχουμε ξεκινήσει να ράβουμε μαζί τα κομμάτια. Το τελευταίο μάθημα έγινε στις 20/2. Λέτε στο επόμενο 5/3 (αυτό στις 27/2 το χάνω γιατί δουλεύω) να έχω φουστίτσα στα χέρια μου;;;;

We have put the pattern on the fabric, we took measurements and cut the pieces, always with the precious guidance of out teacher who helps us through every step. Now we have began to sew the pieces together. The last lessin took place on 20/2. Do you reckon I'll have a little skirt by the end of the next lesson on 5/3 (I will miss the one on 27/2 cause I am working)???

Sewing : Lesson 10 - Ραπτική : Μάθημα 10



Νέος χρόνος, νέο πατρόν για φούστα. Ξεκινήσαμε την πρώτη φούστα του 2016!!

New year, new skirt pattern. We have begun the first skirt for 2016!!

Sewing: Lesson 9 - Ραπτική: Μάθημα 9











Το μάθημα πριν τις γιορτές ήταν χαλαρό. Οπότε, είδαμε πως φτιάχνονται οι τσέπες και αποκτήσαμε ένα πρωτότυπο πανωφόρι (το οποίο φόρεσα στις 21/2 για πρώτη φορά).






The lesson before holidays was relaxed. So, we watched how pockets are made and acquired an "original" overcoat (which I wore on 21/2 for the first time)

Sewing : Lessons 6 & 8 - Ραπτική : Μαθήματα 6 & 8

Το μπροστά

The Front

Το πίσω

The back


Είμαι ακόμα αρχάρια και πολύ αργή στο ράψιμο, αλλά δεν το βάζω κάτω. Με βοήθεια από τη δασκάλα μου τελείωσα την πρώτη μου φούστα σε 3 μαθήματα!! Δεν έχω προλάβει να τη φορέσω ακόμη, καθώς την έραψα στενή και έχω παχύνει λίγο... 


I am a beginner still and slow at sewing, but I do not give up.With help from my teacher I finished my first skirt in three lessons!! I have not managed to wear it yet, as I sewed it tight and I have put on some weight... 

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Those little moments.. - Εκείνες οι στιγμούλες...




...που νιώθεις ευλογημένος, κρατάνε τόσο λίγο. Τα μάτια μας δεν τις προσέχουν αμέσως και το μυαλό μας πρέπει να τις προβάλλει ξανά για να καταλάβει την αξία τους, μόνο που τότε δε γυρνούν πίσω. Μόνο μια ανοιχτή καρδιά μπορεί να νιώσει την επίδραση αυτών των στιγμών, να φυλάξει το φως τους και να τις κάνει δικές της για πάντα. Κι εκείνες φυλακισμένες και ευγνώμονες λάμπουν πιο δυνατά και φωτίζουν τον άνθρωπο που τους έδωσε μια τόσο σπουδαία θέση. Τον φωτίζουν από μέσα και αν διατηρήσει την όμορφη καρδιά του γεμάτη τέτοιες στιγμές θα λάμπει για πάντα και πιο πολύ.
Έχουμε την ακατανόητη τάση να περιστρέφουμε τη ζωή μας γύρω από αρνητικά συναισθήματα. Όταν καταλαβαίνουμε την ευτυχία την έχουμε ήδη χάσει γιατί κοιτάζαμε σε λάθος μέρος. Η συνήθης ,ασύλληπτα ανόητη, αντίδρασή μας είναι να κλαίμε για τη χαμένη ευτυχία και να περιφερόμαστε σα να χάθηκε η ζωή μας. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε όλες τις ευκαιρίες για ευτυχία που μας δίνονται. Το να ξέρεις ότι έχεις χάσει μια - δύο - τρεις ευκαιρίες στη ευτυχία είναι φοβερό. Το να μην ξέρεις πόσες ακόμα στιγμές ευτυχίας χάνεις θρηνώντας για κάτι που δε γυρίζει πίσω είναι  για μένα πιο τραγικό.
Μην έχετε τα μάτια σας ανοιχτά για την ευτυχία. Η καρδιά φτάνει. Τα μάτια χρησιμοποιήστε τα αφού η καρδιά σας εντοπίσει την ευτυχία και φυλακίστε την εικόνα μαζί με το συναίσθημα.
Για μένα σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή γιατί σηματοδοτεί το τέλος του πρώτου κύκλου ευτυχισμένων στιγμών που εντόπισα και φυλάκισα εγκαίρως. Το να νιώσεις την ευτυχία ακριβώς την ώρα που σου συμβαίνει είναι πράγμα σπουδαίο και το λέω ξανά γιατί εγώ πάντα μετά το καταλάβαινα και προσπαθούσα να αναβιώσω στιγμές που είχαν γίνει παρελθόν πριν τις νιώσω δικές μου. Μακάρι να ήμουν η μόνη.
Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μου από αύριο. Κανείς δεν ξέρει. 
Αλλά ξέρω ότι το να ανατρέχεις συνεχώς στο παρελθόν δε μπορεί να σε πάει όσο μακριά νομίζεις και το μόνο να ονειρεύεσαι το μέλλον σε κάνει να χάνεις το παρόν. 
Ο χρόνος είναι πολύ μπερδεμένο πράγμα. Το παρόν γίνεται παρελθόν και το μέλλον παρόν πριν το πάρουμε χαμπάρι. 
Αλλά εκείνες οι στιγμούλες ευτυχίας είναι το κάτι άλλο... κι ας κρατάνε λίγο...
Ξέρετε, αν τις μαζέψετε όλες τις στιγμούλες και τις ευτυχισμένες και τις δυστυχισμένες (που κι αυτές οι καημένες κάποιο σκοπό εξυπηρετούν) είναι μια ζωή... Η ζωή σας... Η ζωή μας...
Ανοίξτε την καρδιά σας στις στιγμές. Ποτέ μην πείτε δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει και είναι τόσο ρευστός όχι για να μας ξεγελάει, αλλά για να μας δίνει την επιλογή να τον χρησιμοποιήσουμε όπως νομίζουμε.  Κι αυτή είναι μια καλή οπτική...

"Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε"
-Νίκος Καζαντζάκης-

...that you feel blessed, last so little. Our eyes do not notice immediately and our brains have to project them again in order to understand their value, but then it's too late to get them back. An open heart alone can feel the effect of these moments, hold their light and make them its forever. And them, captured and grateful shine more brightly and light the human that gave them a place so great. They light him from within and keeps his beautiful heart filled with such moments he will shine forever more.
We have the inexplicable tension to revolve our lives around negative emotions. When we acknowledge happiness we have already lost it because we were looking at the wrong place. Our usual, unfathomably stupid, reaction is to cry over lost happiness and wander around as if all our life is lost. The only thing we achieve this way is to lose every chance we are given. To know you have missed one - two - three chances of happiness is horrible. To not know how many more you miss moaning for something that you can never have back, to me is more tragic. 
Do not keep your eyes open for happiness. Your heart is enough. Use your eyes, after your heart has spotted happiness and capture the image along with the feeling.
To me this day is a special one for it signifies the end of the first cycle of happy moments that I spotted and captured on time. To feel the happines the actual time it happens to you is an important thing and I am saying this again because I used to realize things afterwards and tried to revive moments that had become history before I could feel them like my own. I wish I was the only one.
I do not know how my life will be from tomorrow. Nobody knows. 
But I know that running back to the past cannot take you as far as you think and only dreaming of the future makes you lose grasp of the present.
Time is a complicated thing. The present turns to past and the future becomes present before we even notice.
But those little moments of happiness are something else... even when they last so little...
You know, if you gather up all the little moments, the happy and the unhappy (they serve a purpose too) ones together are a lifetime. Your life... Our life...
Open your heart to the moments. Never say there is no time. There is and it is so liquid not to fool us, but to give us the choice to use it as we please. And that is a good way to see it...

"A flash is our life... but we still have time" (my translation)
-Nikos Kazantszakis-

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Oz the Great and Powerful (2013) - Ο Παντοδύναμος Μάγος του Οζ




Ο Όσκαρ Ντίγκς, ένας ταχυδακτυλουργός που εργάζεται σε τσίρκο με το όνομα Οζ, αναγκάζεται να το σκάσει με αερόστατο από εκεί και εν μέσω ενός ανεμοστρόβιλου μεταφέρεται σε μια χώρα που φέρει το καλλιτεχνικό του όνομα, δηλαδή βρίσκεται στη χώρα του Οζ.
Εκεί ανακαλύπτει ότι οι κάτοικοι τον θεωρούν σωτήρα τους γιατί ο βασιλιάς είχε προφητεύσει τον ερχομό ενός μάγου με το όνομα της χώρας που θα τους έσωζε από την Κακή Μάγισσα. Το πρόβλημα φυσικά, είναι ότι ο Όσκαρ δεν είναι μάγος, αλλά ένας απλός ταχυδακτυλουργός.
Ίσως όμως αυτό να μην έχει τελικά καμία σημασία...
Ναι, αυτός είναι ο σύγχρονος πρόδρομος του Μάγου του Οζ. Δεν ξέρω αν βασίζεται σε κάποια ιστορία, αλλά δίνει μια πειστική εξήγηση για το πως ένας απλός ταχυδακτυλουργός περνιόταν από τους κατοίκους του Οζ για μέγας μάγος και κυβέρνησε τη χώρα μέχρι την άφιξη της Ντόροθι.
Βρήκα αυτή την ταινία πολύ συμπαθητική. Νομίζω ότι μπορούν να τη δουν πολύ άνετα και παιδιά και μεγάλοι. Οι ηθοποιοί είναι καλοί, ειδικά ο Φράνκο και η Γουίλιαμς (τη Βάιζ την έχω δει και σε καλύτερες ερμηνείες και η Κούνις είναι υπερβολική στο δεύτερο μισό της ταινίας). Επίσης μου άρεσαν πάρα πολύ οι δεύτεροι ρόλοι. Τα εφέ είναι πολύ καλά (όχι άριστα, αλλά αυτό δε με πείραξε)
Ωστόσο, αυτό που μου έκανε την ταινία αγαπητή είναι ότι κράτησε την παιχνιδιάρικη διάθεση από την ταινία του 1939 και όπως θα προσέξετε αν δείτε και τις δύο ταινίες είναι ότι και ο Όσκαρ και η Ντόροθι συναντούν στον κόσμο του Οζ ανθρώπους αγαπημένους που αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω, με άλλη μορφή. Είναι σα να τους κουβαλούν μαζί όπου κι αν πάνε κι αυτό μου δίνει μια πολύ γλυκιά αίσθηση.
Αν δεν έχετε δει καμία δείτε και τις 2 μαζί (προτείνω πρώτα αυτήν και μετά εκείνη του 1939 για να συνδέσετε τις ιστορίες πιο καλά) και θα περάσετε ένα πολύ ευχάριστο βράδυ...

Ηθοποιοί:

Τζέιμς Φράνκο : Όσκαρ Ντίγκς (Οζ)
Μισέλ Ουίλιαμς : Γκλίντα
Ρέιτσελ Βάιζ : Εβανόρα
Μίλα Κούνις : Θεοδώρα 



Oscar Diggs, a magician who works in a circus under the stage name Oz, is forced to leave the place in a hot air balloon and in the middle of a cyclone is transferred to a land bearing his artistic name, he is in the land of Oz, that is.
There he discovers that the residents deem him as their savior due to a prophesy from their king telling about the arrival of a wizard that would save them from the Wicked Witch. The problem naturally, is that Oscar is not a real wizard, but a plain magician.
But that may not matter after all...
Yes that is the modern prequel of the Wizard of Oz. I do not know if it is based on a story, but it gives a believable explanation on why a simple magician was able to pass as a great wizard to the residents of Oz and rule the land till Dorothy's arrival.
I found this movie really cute. I think it can be easily seen by children and adults. The actors are good, especially Franko and Williams (I've seen better of Weisz and Kunis overacts in the second half of the movie).  I like the secondary characters as well. The special effects are quite good (not exceptional but I did not mind).
Yet, the thing that made the movie amiable to me is that it kept the playful spirit of the 1939's movie and as you will notice if you see both films is that both Oscar and Dorothy meet in the world of Oz loved ones they were forced to leave behind, in another form. It feels like they are carrying them with them wherever they go and that gives me a sense of sweetness.
If you have seen none, see both of them together (in order to make a good connection of the stories I propose to start with this one and then see the 1939's) and you are going to have a very lovely evening...

Cast :

James Franko : Oscar Diggs (Oz)
Michelle Williams : Glinda
Rachel Weisz ; Evanora
Mila Kunis : Theodora

Smells like Saturday!!! - Μυρίζει Σάββατο!!!




Εσάς δε σας μυρίζει Σάββατο;;; Ή εγώ είμαι χαρούμενη που έχω ρεπό (κι αυτό συμβαίνει 2 Σάββατα το μήνα);;;
Όλα τα ασπρόμαυρα σα να παίρνουν χρώμα σήμερα. Το σπίτι μου μυρίζει φαγητό και κέικ... Ωραία είναι!!!
Στις 14:00 θα πάω να δημιουργήσω στο μάθημα ραπτικής και νιώθω πολύ χαρούμενη.
Κι ας μη χουζούρεψα μέχρι αργά στο κρεβάτι σήμερα. Δε με πειράζει που σηκώθηκα νωρίτερα από τις άλλες μέρες. Η μέρα μου ήταν γεμάτη. Επιπλέον αύριο θα έχω την ευκαιρία να χαλαρώσω εντελώς!
Αν και θα προσπαθήσω να ανεβάσω κι άλλα πράγματα σας δίνω από τώρα τις ευχές μου για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!


Don't you smell Saturday??? Or is it just me who's happy to have the day off (which occurs 2 Saturdays each month)???
It is as if all the things in black and white become colorful today. My house smells of food and cake... It's lovely!!!
At 14:00 I will be off to create in the sewing lesson which makes me very cheerful.
And it's ok I did not stayed till late at bed today. I don't mind getting up earlier than the other days. My day was full so far. Moreover tomorrow I'll get the chance to relax completely!
Though I will try to upload more stuff I give you now my wishes for a pretty weekend!!! 



Grey Cotton... - Γκρι Βαμβάκι...




Στο αυτοκίνητο, στο λεωφορείο, στο αεροπλάνο... μου άρεσε από μικρή να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Οι μεσαίες θέσεις μου φαίνονταν πάντοτε στενάχωρες. Τίποτα δε βλέπεις. Ενώ δίπλα στο παράθυρο είναι όλα διαφορετικά...
Ακόμα κι αν δε μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο για να πάρεις αέρα μπορείς πάντα να δεις τη θέα. Αν μπείτε στον κόπο να παρατηρήσετε, θα δείτε ότι ακόμα και σε γνωστές διαδρομές υπάρχει κάτι το άγνωστο. Κάτι που το βλέπετε για πρώτη φορά. Όχι απαραίτητα κάτι καινούριο. Μπορεί να είναι και κάτι που βλέπατε, αλλά προσπερνούσατε κοιτάζοντας από το παράθυρο χωρίς να βλέπετε. Γιατί νομίζετε ότι ξέρετε τη διαδρομή.
Εγώ το παθαίνω αυτό συχνά, να παρατηρώ δηλαδή κάτι νέο σε μια παλιά διαδρομή. Πότε ένα δέντρο, πότε ένα σπίτι, πότε ένα στενό που αχνοφαίνεται και δεν ήξερα ότι ήταν εκεί κι ας περνούσα κάθε μέρα... Που να οδηγεί;
Μου φτιάχνει τη διάθεση. Γιατί δεν ξέρω.
Η εβδομάδα αυτή που τέλειωσε, ήταν περίεργη. Εκνευριστικά αργή και ανησυχητικά ήσυχη. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Προσωπικά είχα κακή διάθεση σχεδόν όλες τις μέρες. Το καλό ήταν ότι όλο και κάτι έβρισκα να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
Ωστόσο, θα εστιάσω σε μια εικόνα που με έκανε να ξεχάσω για λίγο μια μέρα που άρχισε δύσκολα (και συνέχισε ακριβώς έτσι).
Ήταν την Τρίτη, όταν μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου κοίταξα τον ουρανό. Τα σύννεφα έμοιαζαν με βαμβάκι κομμένο σε κομμάτια... Γκρι βαμβάκι... Που μπορείς να το ζουλήξεις απαλά και να σκουπίσεις πληγές ή απλά να νιώσεις με το χέρι την παράξενα απαλή υφή του. Ήταν θέαμα πανέμορφο και δυστυχώς οι φωτογραφίες μου αδικούν την πραγματική εικόνα. Αλλά ήθελα να δείτε αυτό που είδα. Ήθελα να μοιραστώ την πρώτη σκέψη που έκανα μόλις είδα τα σύννεφα. Απλά γιατί έτσι που ήταν γκρι και μπαμπακένια μου άρεσαν πολύ και αν και το γκρι δε θεωρείται πολύ χαρούμενο χρώμα εμένα έφτιαξε την Τρίτη μου.



In the car, in the bus, in the plane... I loved since childhood to sit by the window. The middle seats seemed always to me sad. You see nothing. While by the window it's different...
Even if you cannot open the window to let the air in, you can always see the view. If you take the pains to observe, you will see that even in well known trips there is something unknown. Something your eyes really see for the first time. Not necessarily something new. It may be something you have looked at but passed it by, looking out of the window without seeing. Because you thing you know the trip.
It happens to me all the time, observing a new element in an old trip. A tree, a house, a path barely discernible and I did not know it was there though I passed every day from the spot... Where could it lead?
It makes my day. I do not know why.
This last week was weird. Frustratingly slow and unsettling quiet. I don't know if you see my point. Personally I was in a bad mood almost every day. The good thing was that there was always something that made me feel better. 
However, I will focus on an image that made forget for a while a day that started rough (and continued likewise).
It was Tuesday, when from the window of the bus I looked at the sky. The clouds seemed like torn pieces of cotton... Grey cotton... That you can squeeze gently and wipe wounds or just to feel in your hand its strangely soft texture. It was a really beautiful sight and unfortunately the photos I took do not do justice to the real image. But I wanted you to see what I saw. I wanted to share the first thought  that occurred to me when I saw the clouds. Simply because as they were grey and cotton - like I liked them very much and though grey is not considered a cheerful color it made my Tuesday.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Bonjour!!!!! - Καλημέρα!!!!





Καλημέρα! Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα!!!
Μετά από αυτό το μικρό πρωινό που βλέπετε στη φωτογραφία θα πρέπει να βιαστώ να ετοιμαστώ. Στις 11:00 έχω Γαλλικά και ο χρόνος με κυνηγά!
Εσείς πως ξεκινήσατε τη μέρα σας;;;;



Goodmorning! Good day to you and have a nice week!!!
After this tiny breakfast you see in the pic I must make haste and prepare myself. I have my french lesson at 11:00 and the clock is ticking!
How did you start your day????

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Be in Love!!! - Να είστε Ερωτευμένοι!!!



Όλες τις μέρες του χρόνου!
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένετε τη σημερινή μέρα για να γιορτάσετε τον έρωτά σας (εκτός αν τυχαίνει να γνωριστήκατε σα σήμερα).
Η γιορτή (η οποία δεν είναι και ελληνική) εκτός από το ότι είναι καθαρά εμπορική απευθεύνεται είτε στους πολύ νέους που το βλέπουν πολύ ρομαντικά ή σε αυτούς που έχουν χάσει το ενδιαφέρον για το σύντροφό τους και περιμένουν να θυμηθούν στις 14/2 ότι κάποτε ήταν ερωτευμένοι.
Ξέρω ότι ακούγομαι πικρόχολη, αλλά δεν είναι έτσι. Όταν ήμουν μικρούλα είχε και για μένα σημασία και επειδή αγόρι δεν υπήρχε ανταλάσσαμε κάρτες με τις φιλενάδες μου. Νόμιζα ότι κάτι είναι αυτή η γιορτή, κάτι σημαντικό. Αλλά δεν είναι.
Άλλωστε είναι προβλέψιμο να φέρεις λουλούδια και σοκολατάκια στον άνθρωπό σου αυτή τη μέρα. Χαρίστε στο σύντροφό σας κάτι που να δείχνει την αγάπη σας μια άλλη μέρα του χρόνου. Ακόμα καλύτερα, δείξτε την αγάπη σας με τη συμπεριφορά σας. Κάθε μέρα. Βρείτε λόγους να ερωτεύεστε κάθε μέρα τον άνθρωπό σας ή αν η καθημερινότητα δεν το επιτρέπει κάντε το όσο πιο συχνά μπορείτε.
Φτιάξτε μια ωραία ατμόσφαιρα (άντρες και γυναίκες) στον άνθρωπο που αγαπάτε και περιποιηθείτε τον/την όταν είναι πολύ κουρασμένος/η. Δείχνει την αγάπη σας. Κι αν την αγάπη την έχετε αλλά έχει ξεφουσκώσει το πάθος, μπορείτε να αυτοσχειδάσετε μια ωραία ερωτική βραδιά. Οποιαδήποτε μέρα του χρόνου. Δε χρειάζεται να γίνει σήμερα.
Και όσοι ελεύθεροι το έχετε καημό που είστε μονάχοι ενώ όλοι άλλοι είναι ζευγάρια τέτοια μέρα, ξανασκεφτείτε το. Δεν είναι όλα τα ζευγάρια ιδανικά. Κι αν ντε και καλά θέλετε να γιορτάσετε τον έρωτα στις 14/2 γιορτάστε τον έρωτα για ζωή. Όσο είμαστε βαθιά ερωτευμένοι με τη ζωή θα βρίσκουμε το δρόμο μας και ανθρώπους να περπατήσουν μαζί μας.
Κι όσο για μένα, τι θα κάνω σήμερα : ελπίζω σε κρεβατάκι , αγκαλίτσα και ταινία, αλλά πιο πολύ ελπίζω να καταφέρω να δω το σύντροφό μου. Αλλά πάλι, αυτό το θέλω κάθε μέρα!!


All the days of the year!
There is no reason to wait for this day to celebrate your love (unless if you coincidentally have met today).
The (non Greek) festival apart from being clearly commercial targets either the very young who have a romantic view of the thing or those who have lost interest for their partner and wait for 2/14 to remind them they were once in love.
I know I sound bitter, but I am not. When I was a little girl it mattered to me too and since there was no boy we exchanged cards with my girlfriends. I thought this feast was something, something important. But it is not.
Besides it's too predictable to bring flowers and chocolates to your special person this particular day. Give a partner a token of your love another day of the year. Even better, show your love with your behavior. Each and every day. Find reasons to fall in love with your significant other every day, and if routine does not allow it then do it as often as possible.
Create an nice atmosphere (men and women) to the one you love and attend to him/her when he/she is too tired. That shows your love. And if you have love but passion is a bit weak, you can improvise an erotic night. Any day of the year. It does not have to be today. 
And those of you who bear it heavily being lonely on such a day when everyone is paired up, think again. Not all couples are ideal. And if you insist on celebrating love in 2/14 celebrate love of life. As long as we are deeply in love with life we will keep finding our way and people to walk beside us.
As for me, what am I going to do today : I hope in bed, cuddling, and movie, but most of all I hope I will manage to see my partner. But then again, that's what I want every day!!  

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Sounio - Σούνιο


Τα εισιτήρια

The tickets


Την Τετάρτη επισκέφτηκα για πρώτη φορά στα σχεδόν 12 χρόνια που είμαι στην Αθήνα το Σούνιο. Ήταν ιδέα του συντρόφου μου να πάμε μια μακρινή βόλτα ως εκεί γιατί ούτε εκείνος είχε πάει. Η απόσταση Παγκράτι - Σούνιο είναι περίπου 62χλμ, δηλαδή 1 ώρα με το αυτοκίνητο αν δεν έχει κίνηση.
Η διαδρομή γίνεται υπέροχη με το που μπαίνει στο οπτικό σου πεδίο η θάλασσα. Περνάς Κερατέα, Λαύριο κι ανεβαίνεις. Και ελάχιστα χάνεις από τα μάτια σου τη θέα του νερού. 
Όταν πια δεις από μακριά το ναό του Ποσειδώνα ξέρεις ότι έφτασες. Αφήνεις κάπου το αυτοκίνητο, θα δεις έχει χώρο και μια μικρή καφετέρια, και συνεχίζεις να ανεβαίνεις, με τα πόδια πια. Στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου παίρνεις το εισιτήριό σου (4,00€ το κανονικό και 2,00€ για φοιτητές και ανέργους). Μένει ανοιχτός μέχρι να δύσει ο ήλιος, γιατί μετά τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Και συνεχίζεις να ανεβαίνεις. Φωτογραφίζεις το ναό από μια μικρή απόσταση γιατί είναι περιφραγμένος και δεν μπορείς να πλησιάσεις πολύ. Μπορείς να πάρεις φωτογραφίες από όλες τις γωνιές του.
Κι όμως ο ναός και το πως μεταφέρθηκαν τα μάρμαρα ως εκεί για να χτιστεί είναι το λιγότερο εντυπωσιακό στο Σούνιο.
Αυτό που το κάνει μοναδικό είναι ο δυνατός αέρας (που υποψιάζομαι ότι είναι παρών σε αυτό το μέρος) και η απόκοσμα όμορφη θέα στη θάλασσα. Όταν δεις τη θέα θα σε μαγέψει και μπορεί να σκεφτείς ότι θα σου άρεσε να απομονώνεσαι σε ένα τέτοιο μέρος. Αν κατέβεις και λίγο προς τα πιο βραχώδη σημεία και αρχίσουν οι θαλασσινές σταγόνες να πετούν ίσια στο πρόσωπό σου, ξέρεις ότι ήταν σωστή απόφαση να έρθεις.
Μετά που μπορεί να νιώσεις κουρασμένος ή παγωμένος από τον κρύο αέρα μπορείς να καθίσεις στην καφετέρια για ένα ζεστό ρόφημα.
Όποια μέρα κι αν πας θα είναι σαν Κυριακή. Εμείς έτσι το νιώσαμε και ήταν πολύ όμορφα. Ήταν σα μικρές διακοπές. Και βρεθήκαμε εκεί για μια ώρα μόνο και κάτι λίγο (δε βάζω το ταξίδι που κάναμε για να πάμε και να γυρίσουμε). Έχω την αίσθηση ότι αν μέναμε κι άλλο θα ξεχνούσαμε τον κόσμο...
Αν ζείτε στην Ελλάδα και δεν έχετε πάει ποτέ κάντε έναν κόπο αν τα καταφέρετε. Αν ζείτε αλλού και επισκεφθείτε ποτέ αυτή τη χώρα περάστε μια βόλτα κι από εκεί. Για να σας πείσω, ορίστε και μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξα. Θα δείτε περισσότερες σε άλλες αναρτήσεις.

Υ.Γ. Το Σούνιο έχει και σπουδαία ιστορία και μια θέση στη μυθολογία.


On Wednesday I visited for the first time in almost 12 years I live in Athens, Sounio. It was my partners' idea to go this distance as he had never been there as well. The distance between Pagrati and Sounio is approximately 62 kilometres, that means about 1 hour drive without traffic.
The trip becomes amazing as soon as see appears before yor eyes. You pass by Keratea, Lavrio and you go up. And you lose water off your sight only for seconds. 
When you see from afar Poseidon's temple you know you are there. You park your car someplace, you will see there is space and a small cafeteria, and you keep going up, on foot now. At the entrance of the archaeological sight you buy a tickets (4.00€ for the regular and 2,00€ if you are a student, or unemployed). It stays open till sunset, for it gets rough afterwards. And you keep going up. You take photos of the temple from a small distance, since it is fenced and you cannot come too close. You can take photos from every aspect of it. 
And yet, the temple itself and the question of how were these stones transported there in order to be built are the least impressive things in Sounio.
The thing that makes it unique is the strong wind (that I suspect it is always present in this place) and the eerily beautiful sea view. When you take a look at the view you will be enchanted and you might even think that you would like to be isolated in a place like this. If you go a bit down to the rockier parts where the sea drops fly straight to your face you know it was the right decision to visit this place.   
Then, when you might feel tired or freezing from the cold air you can sit at the cafeteria for a hot drink.
No matter which day you will go it will feel like Sunday. That's how we felt and it was very beautiful. It was like short vacation or something. And we only stayed there for a little bit more than an hour (not counting the trip to and from). I have the sense that if we had stayed a while longer we would have forgotten about the world...
If you live in Greece and you have never been there take the trouble to go if you can make it. If you leave elsewhere and come visit this country give it a try. To convince you here are some of the photos I took. You will see more in other posts.

P.S. Sounio has great history and a place in mythology as well

https://en.wikipedia.org/wiki/Sounion





Απόψεις του Ναού του Ποσειδώνα και μέρος της θέας

Aspects of Poseidon's Temple and part of the sea view


Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Dorothy Must Die : Danielle Paige - H Ντόροθι πρέπει να πεθάνει : Ντανιέλ Πέιτζ




Η Έιμι Γκαμ είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι 16 ετών που ζει στο Κάνσας με την προβληματική μητέρα του. Η ζωή της στο Κάνσας είναι τόσο βαρετή που καταντά απαίσια. Η Έιμι κάνει όνειρα να ξεφύγει μια μέρα από το Κάνσας και να μην ξαναγυρίσει.
Το όνειρό της γίνεται πραγματικότητα όταν κατά τη διάρκεια ενός κυκλώνα που μένει μόνη και απροστάτευτη στο σπίτι, ο δυνατός αέρας μεταφέρει το σπίτι, εκείνη και τη Σταρ (το ποντικάκι που είναι το κατοικίδιο της μητέρας της) σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος όπου σώζεται από ένα εντελώς άγνωστο αγόρι στην ηλικία της.
Σύντομα μαθαίνει τα εξής:

  1. Ότι η χώρα του Οζ υπάρχει και βρίσκεται ήδη εκεί
  2. Ότι πια δεν έχει καμία σχέση με την ταινία και τις ιστορίες
  3. Ότι η ιστορία της Ντόροθι δεν εξελίχθηκε έτσι όπως όλοι νομίζουμε
Σταδιακά αποκαλύπτεται στην Έιμι η δύσκολη αποστολή της, της οποίας ο στόχος είναι σαφής : Η Ντόροθι πρέπει να πεθάνει.
Αγόρασα το βιβλίο στις 27/1. Το ξεκίνησα στις 30/1. Το τελείωσα την 1/2. Ήταν ο λόγος που αποφάσισα να δω την ταινία "Ο Μάγος του Οζ" του 1939. Δεν έχω διαβάσει την πρωτότυπη ιστορία (θα προσπαθήσω να το κάνω), αλλά αυτή η εκδοχή μου αρέσει πολύ. Το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο και κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Είχα καιρό να "μπω" τόσο πολύ σε μια ιστορία. Είναι ένα βιβλίο που διαστρεβλώνει την εικόνα του Οζ αλλά χωρίς να χαλάει την ουσία της. Ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια!!!! Δε θα γράψω άλλα. Και μόνο τα λόγια στο οπισθόφυλλο αρκούν για να σας δώσουν μια γεύση.

Amy Gumm is an 16 year old ordinary girl who lives in Kansas with her troubled mother. Her life at Kansas is awfully boring. Amy dreams of getting away from Kansas one day and never come back.
Her dream comes true when during a cyclone when she is home alone and unprotected, the strong wind carries the house, her and Star (her mother's pet rat) at a totally unknown place where she is saved by a boy her age.
Soon she learns the following:
  1. That the Land of Oz exists and it's the place where she is
  2. That is nothing like the stories and the movie.
  3. That Dorothy's story didn't go the way we think it did.
Gradually it is revealed to Amy her difficult mission which has one clear target : Dorothy must Die.
I bought the book on 27/1. I started it on 30/1. I finished it on 1/2. It was the reason I decieded to watch the 1939's film "The Wizard of Oz". I have not read the original (I will try to do so) but I am very fond of this version. The book is well - written and keeps you with it at every page. It has been a while since the last time I "entered" a story so deeply. It's a book that twists the image of Oz without spoiling its escence. I can't wait to read the next!!! I will write no more. The words of the backpage alone are enough to give you a taste.


A Sweet Good Morning... - Μια Γλυκιά Καλημέρα...


Και μετά τη γάτα που κοιμάται στο βιβλιοπωλείο, έρχεται η γάτα που κοιμάται στα ξύλα!!

And after the cat that sleep in the book store, comes the cat that sleeps on the wood!!


...σε όλους σας!!!
Ο καιρός έξω είναι μεν ηλιόλουστος, αλλά η ψύχρα είναι παρούσα και φτάνει ως το κόκκαλο. Επιτέλους! Έχω γράψει πολλές φορές ότι απεχθάνομαι να κρυώνω, αλλά θεωρώ χειρότερο να μην έχουμε ποτέ χειμώνα. Αλλιώς σε τι χρησιμεύουν τα τζάκια; Που δεν έχω τζάκι, αλλά λέμε τώρα. Όταν άλλοι άνθρωποι δεν έχουν κουβέρτα να σκεπαστούν δεν παραπονιέμαι που δεν έχω πια τζάκι (είχαμε βλέπετε στο σπίτι στο χωριό, αλλά τελικά δεν ήταν βολικό).
Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από το κρύο. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από τη ζέστη. Δε μπορούμε να σταματήσουμε τη φύση (αν και έχουμε βάλει τα δυνατά μας), μόνο να τη θυμώσουμε μέχρι να αρχίσει να ανταποδίδει όλο και πιο σκληρά για όλα όσα της κάνουμε.
Δεν θα νιώσω άσχημα που προσεύχομαι για τον κακό καιρό. Είναι μέρος της φύσης. Μπορούμε όμως να βοηθήσουμε αυτούς που κρυώνουν κι αυτούς που ζεσταίνονται κι αυτούς που πεινάνε περισσότερο από εμάς. Τρόποι υπάρχουν. Έχω γράψει κάποιους και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει κι άλλους. 
Ας επιστρέψω στην χαρούμενή μου διάθεση. Η γατούλα της φωτογραφίας ήταν εκείνη που με έκανε να σκεφτώ τζάκια και κουβέρτες και ζεστασιά και χοντρά πουλόβερ. Τράβηξα την φωτογραφία εχθές το απόγευμα καθώς περνούσα έξω από τη βιτρίνα, ενώ η γάτα κοιμόταν μακαρίως! 
Μου φτιάχνει τη διάθεση και μόνο που τη βλέπω. Εσάς;;;


...to all of you!!!
Yes, the weather outside is sunny, but the chill is present and makes its way to the bone. At last! I have written many times that I hate being cold, but I find it even worse not to have winter ever. What's the use of mantelpieces then? Not that I have one, for that matter. When other people don't even have a blanket to cover themselves I won't complain for not having a mantelpiece anymore (we had, you see, at our house at the village, but it was not that convienient).
I know people die from cold. Like they die from heat. We cannot stop nature (though we have tried our best), only make her angry enough till she starts taking out harder and harder on us for all we have done to her. 
I will not feel bad that I pray for the bad weather. It is part of the nature. However, we can help those who are cold, those who suffocate from heat and those who are more hungry than us. There are ways. I've written some of them and those who care can find more.
Let me now go back to my happy mood. The kitten of the picture is the one who made me think of fireplaces and blankets and warmth and heavy pullovers. I took the picture yesterday afternoon as I walked by the window of the store, while the cat slept serenely.
Makes my day only to look at her. How about you???

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

The Wizard of Oz (1939) - Ο Μάγος του Οζ.





"We're off to see the Wizard, the wonderful Wizard of Oz"


Αν είχα δει αυτή την ταινία σαν παιδί ίσως να ήταν από τις αγαπημένες μου. Αλλά την είδα την περασμένη εβδομάδα. Κι αν δεν είχα διαβάσει ένα πολύ συγκεκριμένο βιβλίο ίσως και να μην την είχα δει ποτέ ή να την έβλεπα ακόμη πιο αργά.
Η ταινία είναι πασίγνωστη και αν δεν κάνω λάθος έκανε τη νεαρή τότε Τζούντι Γκάρλαντ διάσημη.
Έχουμε και λέμε: 
Η νεαρή Ντόροθι, ζει στο Κάνσας με τη θεία Εμ και το θείο Χένρι. Α! και με το σκύλο της Τότο στον οποίο έχει μεγάλη αδυναμία. Μετά από διάφορες ατυχείς συγκυρίες η Ντόροθι βρίσκεται έξω από το καταφύγιο κατά τη διάρκεια ενός ανεμοστρόβιλου και μαζί με το σπίτι που το παίρνει μαζί του ο δυνατός άνεμος, και μαζί με τον Τότο μεταφέρονται στη μαγική χώρα του Οζ.
Η Ντόροθι πιστεύοντας ότι η θεία Εμ είναι άρρωστη και τη χρειάζεται θέλει θα γυρίσει αμέσως πίσω στον κόσμο της. Η οδηγία της Καλής Μάγισσας Γκλίντα είναι σαφής : "Πήγαινε στη Σμαραγδένια πόλη, στο μάγο του Οζ κι εκείνος θα σε στείλει σπίτι".
Στο δρόμο (εκείνον με τα κίτρινα τούβλα) για τη Σμαραγδένια Πόλη, η Ντόροθι συναντά ένα άμυαλο σκιάχτρο, ένα τενεκεδένιο άκαρδο ξυλοκόπο και ένα δειλό λιοντάρι. Και η περιπέτεια αρχίζει...
Ο Μάγος του Οζ, είναι ακόμη και σήμερα μια ωραία ταινία για παιδιά και για μεγάλους που νιώθουν παιδιά. Τα εφέ για την εποχή είναι εντυπωσιακά αν και πια είναι παρωχημένα. Ωστόσο δε στερούν τίποτα από τη μαγεία της ταινίας. Η Γκάρλαντ (την οποία πρώτη φορά βλέπω σε ταινία) είναι πραγματικά υπέροχη, αλλά και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί είναι καταπληκτικοί στους διπλούς τους ρόλους (αν δεν έχετε δει την ταινία θα καταλάβετε τι εννοώ μόλις τη δείτε). Προσωπική αδυναμία, το δειλό λιοντάρι που με έκανε και γέλασα τρομερά!!! Δυστυχώς δε μπορεί να γίνει από τις πολύ αγαπημένες μου γιατί μεγάλωσα πια και δε μπορώ να τη δω με παιδικά μάτια. Αλλά μπορώ να την ξαναδώ με τα δικά μου...
Δείτε τη και θα καταλάβετε πως ότι νομίζουμε ότι μας λείπει το έχουμε μέσα μας...

If I had seen this movie as a child perhaps it would have become one of my favorites. But I saw it last week. And if I had not read a certain book I would probably have never seen it ot I would see it even later. 
The movie is very well known and if I am not mistaked is the one that made the young then Judy Garland famous.
So here it goes:
Young Dorothy lives in Kansas with her Auntie Em and Uncle Henry. Oh! and with her dog Toto as well to whom she doted on. After several unfortunate evnets Dorothy is found outside the refuge at a time of a tornado and along with the house which is taken away by the strong wind and Toto are transferred in the magical land of Oz.
Dorothy believeng her Auntie Em to be sick and in need of her she is eager to go back home. The instruction from the Goog Witch Glinda is clear : "Go to the Emerald City, to the Wizard of Oz and he will send you home."
On the road (the yellow brick road that is) to the Emerald City, Dorothy meets a brainless scarecrow, a heartless tin woodman and a cowardish lion. And the adventure begins...
The Wizard of Oz is till this day a wonderful film for children and grown ups that feel like children. The special effects are impressive given it was 1939 though they are oudated now. Though they steal nothing of the movie's magic escence. Garland (who it's the first time I see in a movie) is really marvellous, yet all the other actors are equally fantastic in their double roles (if you have not seen the film you will get it once you do). Personal favorite, the cowardish lion that make me laugh hard!!! Unfortunately it can never be one of my really favorites since I am too old to see it with a childs eyes. But I can always see it again with my own...
Watch it and you will realize that all we think we lack we have it inside...

Monday Late Morning - Δευτέρα Αργά το Πρωί



Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!
Ελπίζω να είχατε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και να αντλήσατε την απαιτούμενη ενέργεια για την εβδομάδα που ξεκινάει σήμερα.
Φοβάμαι ότι σας χρωστώ 2 βιβλιοπροτάσεις και 1 ταινία που δεν κατόρθωσα να τα ολοκληρώσω μέσα στο Σαββατοκύριακο. Μάλλον θα τα έχετε σήμερα γιατί ακόμα τα δουλεύω.
Άντε, καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε! Να δούμε πως θα πάει!!

Good morning and have a nice week!!!
I hope you had a beautiful weekend that gave you the energy for the week that starts today.
I am afraid I owe you 2 book recommendetions and 1 movie that I did not manage to complete during weekend. You're probably going to see them today as I am still working on them.
Well, a new week has started! Let's see how it goes!!

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

The Guest (2014) - Ο Επισκέπτης



Όταν μένω με το σύντροφό μου προσπαθώ να επιλέγω ταινίες που ναι μεν μου αρέσουν κι εμένα, αλλά είναι κοντά και στις δικές του προτιμήσεις.
Είχα δει αυτή την ταινία πριν καιρό και μου είχε αφήσει καλή εντύπωση. Έτσι, ήταν η επιλογή του Σαββάτου.
Οι Πίτερσεν προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά την τραγική απώλεια του γιου τους Κάλεμπ που υπηρετούσε στη Μέση Ανατολή.
Μια μέρα παρουσιάζεται στο κατώφλι τους ο Ντέιβιντ, φίλος του Κάλεμπ που μόλις αποστρατεύτηκε. Αν και υπάρχει μια καχυποψία στην αρχή για την ταυτότητα του Ντέιβιντ, τελικά καταφέρνει να τους κερδίσει η ευγένεια του νέου που τους κάνει να θυμούνται το γιο τους. Φαίνεται ότι η παρουσία του κάνει καλό στην οικογένεια αν και παράξενοι θάνατοι αρχίζουν να συμβαίνουν...
Η υπόθεση της ταινίας δεν είναι κάτι σπουδαίο και η εξέλιξη είναι κάπως αναμενόμενη, αλλά αυτά δεν την κάνουν κακή ταινία. Οι ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς είναι καλές και δε χρειάζεται να κοιτάξεις το ρολόι για να δεις πότε τελειώνει. Ειδικά ο Άγγλος Στίβενς, πείθει για Αμερικανός στρατιώτης και τα καταφέρνει θαυμάσια με την αμερικανική προφορά. Η δράση ξεκινάει από τη μέση της ταινίας, αλλά βοηθάει στην κλιμάκωση. Είναι μια καλή επιλογή και για γυναίκες και για άντρες που δε θέλουν κάτι εξαιρετικά αιματοβαμμένο.

Ηθοποιοί:

Νταν Στίβενς : Ντέιβιντ
Μάικα Μονρό : Άννα Πίτερσεν
Μπρένταν Μέγιερ : Λουκ Πίτερσεν


Whenever I stay with my partner I try to choose films that I like and are close to his preferences as well.
I saw this film a while ago and it left me with a good impression. So, it was this Saturday's choice.
Petersons try to move on with their lives after the tragic loss of their son Caleb who served in Middle East.
One day David, a friend of Caleb that got discharged, appears on their doorsptep. Despite the initial suspition regarding David's identity, the family is won over by the kindness of the young man that reminds them of their son. Apparently his presence is good for the family though stange deaths begin to happen...
The story is not exceptional and its development holds no surprises, but that does not make it a bad movie. The performances of the actors are good and you don't have to look at the clock to see when it's going to be over. Especially the British Stevens, is convincing as an American soldier and does excellent with the american accent. The action begins at the middle of the film, but that helps the escalation of the story. It is a good choice for both women and men the are not in the mood for something extremely bloody.

Cast:

Dan Stevens : David
Maika Monroe : Anna Peterson
Brendan Meyer : Luke Peterson


Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

The Little Fox at the Bazaar - Η Αλεπουδίτσα στο Παζάρι



Και ναι, η αλεπουδίτσα (εγώ δηλαδή) κατάφερε να πάω στο βιβλιοπάζαρο στην πλατεία Κοτζιά με πολύ ωραία παρέα!!! 
Ιδού τα 11 βιβλία που αγόρασα σε πολύ πολύ χαμηλές τιμές. Κάποια τα είχα διαβάσει στο παρελθόν από βιβλιοθήκες, αλλά ήθελα να τα έχω και στη δική μου βιβλιοθήκη. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να τα διαβάσω ξανά και να σας τα παρουσιάσω!!!!

And yes the little fox (that's me) made it to the book bazzar at Kotzia Square with a very good company!!!
Here's the 11 books I purchased in very very low prices. I've read some of them in the past through libraries, yet I wanted to have them in mine as well. It is a wonderful opportunity to read them again and present them to you!!!!

Spellbound (1945)- Νύχτα Αγωνίας (ελληνική μετάφραση)




Ήταν η πρώτη ταινία του Χίτσκοκ που είδα και την έχω δει αρκετές φορές. Είναι η δεύτερη πιο αγαπημένη μου από τις ταινίες του.
Η Δρ. Πίτερσεν είναι ψυχίατρος σε μια κλινική. Θεωρείται ψυχρή και απόμακρη. Ωστόσο, τρέφει μεγάλη συμπάθεια για το διευθυντή της κλινικής ο οποίος σύντομα θα αντικατασταθεί από το Δρ. Έντουαρντς, τον οποίο η γιατρός θαυμάζει μέσα από τις μελέτες του. 
Ο νέος διευθυντής φτάνει, αλλά σύντομα αποκαλύπτεται ότι δεν είναι αυτός που λέει...
Υπέροχη ασπρόμαυρη ταινία του 1945 με τους Γκρέγκορι Πεκ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν. 
Είπα ήδη ότι είναι από τις αγαπημένες μου. Είναι κατάλληλη αν νιώθετε νοσταλγικά και αν θέλετε κάτι που να έχει ενδιαφέρουσα πλοκή και καθόλου αίμα. Επίσης ορισμένα σκηνικά (αυτά στο όνειρο του Πεκ) είναι σχεδιασμένα από το Σαλβαντόρ Νταλί που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.


It was the first Hitchcock I ever saw and I have seen it several times. It's my second favorite of his films.
Dr. Petersen is psychiatrist in a metal asylum. She is considered cold and distant. However, she is very fond of the current headmaster of the asylum who will soon be replaced from Dr. Edwards, who Petersen admires through his studies.
The new headmaster arrives, but it is soon revealed that he is not who he claims to be...
Wonderful 1945's black and white film starring Gregory Peck and Ingrid Bergman.
I have already said it's a favorite. Ideal if you feel nostalgic and want something full of suspense and no blood. Also, some of the sets (those in Peck's dream) are made by Salvador Dali  which makes it even more interesting.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Summer in February (2013) - Καλοκαίρι το Φεβρουάριο




Σας παρουσιάζω την ταινία που ενέπνευσε τον τίτλο της ενότητας του μήνα. 
Κορνουάλη, αρχές του 20ου αιώνα. Μια ομάδα καλλιτεχνών - κυρίως ζωγράφων - ζουν μαζί και δημιουργούν. Ο πιο γνωστός από τον κύκλο είναι ο Άλφρεντ Μάννινγκς.
Όταν φθάνει η Φλόρενς, νεαρή ζωγράφος που θέλει να εξελίξει την τέχνη της, όλα αρχίζουν να αλλάζουν. Ο Μάννινγκς την ερωτεύεται και εκείνη ανταποδίδει. 
Η σχέση τους ωστόσο κυλά απρόβλεπτα και επηρεάζει όλη την μικρή κοινωνία.
Μια όμορφη ταινία, έντονα συναισθηματική αλλά χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές που νομίζω ότι αξίζει να δείτε. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και θα την έβλεπα ξανά με μεγάλη χαρά. 

Ηθοποιοί:

Έμιλυ Μπράουνινγκ (Λέμονι Σνίκετ : Μια σειρά από ατυχή γεγονότα)
Νταν Στίβενς (Ο Πύργος του Ντάουντον, Ο επισκέπτης)
Ντόμινικ Κούπερ (Mamma Mia, Η Δούκισσα)

I present to you the movie that inspired the title of this month section.
Cornwall, beginning of the 20th century. A group of artists - mainly painters - live together creating. The most famous of them is Alfred Munnings. 
When Florence, a young painter who wants to evolve her art, arrives everything start to change. Munnings falls in love with her and she responds.
However, their relationship takes an unexpected turn affecting the small society.
A beautiful film, emotionally intense but without actors overplaying their parts that I think deserves to be watched. Personally I liked it very much and I would watch it again gladly.

Cast:

Emily Browning (Lemony Snicket's : A Series of Unfortunate Events)
Dan Stevens (Downton Abbey, The Guest)
Dominic Cooper (Mamma Mia, The Duchess)

The first week of February - Η πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου



Η πρώτη εργάσιμη εβδομάδα του μήνα τελειώνει σήμερα. 
Πως σας φάνηκε;;
Για μένα δεν ήταν άσχημη. Φυσικά, υπήρξε μια μικρή ταλαιπωρία λόγω των απεργιών της Τρίτης και της Πέμπτης. αλλά γενικά μπορώ να πω ότι ήταν καλύτερη από ότι την περίμενα. Ελπίζω ότι και οι επόμενες θα είναι κάπως έτσι.
Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι που κατάφερα να αναρτήσω αρκετά πράγματα. Κι έχω κι άλλα.
Για να σας δώσω να καταλάβετε, μέχρι την Κυριακή θα δείτε 2 ακόμα βιβλιοπροτάσεις και 2-3 ταινίες. Και το λέω με βεβαιότητα γιατί τα προετοιμάζω ήδη για εσάς. Ευελπιστώ ότι θα ολοκληρώσω έστω τη μια πρόταση για ταινία και θα την έχετε σήμερα. Έχω τη διάθεση να μοιραστώ πολλά πράγματα. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα προσπαθήσω.
Εδώ έχει βάλει ψύχρα και βροχούλα. Εκεί που είστε πως είναι τα πράγματα;
Λέτε να έχουμε τελικά χειμώνα αυτό το μήνα;;
Σας δίνω τις καλύτερες ευχές μου για το Σαββατοκύριακο, αλλά θα επιστρέψω!!


The first working week of the month comes to an end today. 
How was it like for you?
It wasn't bad for me. Of course, there was a bit of inconvenience due to the strikes of Tuesday and Thursday, but generally, I can say is was better than I had anticipated. H hope the rest of them will be like this.
The thing that made me particularly glad is that I managed to post many stuff. And I've got more.
To make you understand, till Sunday you will see 2 more book recommendations and 2-3 movies. And I am certain about it for I am already preparing them for you. I do hope I will complete one movie suggestion and deliver it to you today. I am in the mood to share many things. I do not know if I will make it but I will try.
Here is chilly and rainy. How are the things in your place?
Do you think it's gonna be winter after all, this month??
I give you my best wishes for the weekend but I will be back!!

Welcome to my World! - Καλώς Ήλθατε στον Κόσμο μου!