I'm here... - Είμαι εδώ...

"Ονειρεύτηκα χθες βράδυ ότι ήμουν στο πάτωμα κι είχα σπασμούς. Να μιλήσω δε μπορούσα * μόνο έβγαζα κραυγές. Ούτε να σταθώ στα πόδια μου μπορούσα. Σύρθηκα μέχρι το χολ [...] Όταν ξύπνησα, θυμόμουν πολύ καλά το όνειρο, αλλά προσπάθησα να μην το σκέφτομαι. Μαζί μου ξύπνησε κι εκείνος. Δεν του είπα τίποτα για το όνειρο. Έκανα σα να μην το είχα δει, αλλά δεν έβγαινε από το μυαλό μου...

Λίγη ώρα μετά, άρχισα να κλαίω και να τρέμω. Με ρωτούσε τι έχω τρομαγμένος. Δε μπορούσα να μιλήσω. Έβγαζα κραυγές και έκλαιγα. Τον έβλεπα, τον άκουγα, τον καταλάβαινα, μα δε μπορούσα να του απαντήσω. Δε μπορούσα να πω : είμαι εδώ..."

Απόσπασμα από το ημερολόγιο της Έλσας

Ένα από τα πιο φρικτά συναισθήματα είναι το να μην μπορείς να εκφραστείς. Να νιώθεις ένα σωρό πράγματα, αλλά να μην μπορείς να τα πεις. Κυριολεκτικά να μην μπορείς.

Να θες να μιλήσεις κι όταν πας να ξεστομίσεις μια λέξη να είναι σα να έχεις χάσει τη μιλιά σου. 'Η να μην ξέρεις από που να ξεκινήσεις να μιλάς γι'αυτά που σε ταράζουν βαθιά.

Μπορεί να μην ξέρεις από που προέρχονται τα συναισθήματά σου. Ίσως δεν μπορείς να εντοπίσεις τα βιώματα που τα προκάλεσαν. Ίσως να μπορείς και δεν θες να παραδεχτείς ότι πράγματα που νόμιζες ότι ξεπέρασες σε κυνηγούν ακόμα και στοιχειώνουν κάτι περισσότερο από τα όνειρά σου : στοιχειώνουν τη ζωή σου την ίδια.

Σε καθιστούν δυσλειτουργικό σε κάποιο κομμάτι της ζωής σου. Δημιουργούν μαύρες τρύπες που προσπαθείς όπως όπως να μπαλώσεις...

Οι φοβίες ξεπερνιούνται μόνο όταν παίρνεις απόφαση να τις ξεπεράσεις. Όταν βρίσκεις τη δύναμη να μιλήσεις γι'αυτές και να τις αντιμετωπίσεις. Μέρα τη μέρα ή μια κι έξω, ο καθένας βρίσκει τον τρόπο που τον βολεύει.

Το να ζητήσεις βοήθεια είναι σημαντικό. Ντρέπεσαι; Καλύτερα να ντραπείς για μια στιγμή παρά για μια ζωή που άφησες το φόβο να σου κλείσει το στόμα και να σε ρίξει στο σκοτάδι.

Νιώθεις να μη βγαίνει η φωνή σου; Γράψτα σε ένα χαρτί και δώσε τα στον άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα μπορέσει να σου δώσει μια συμβουλή ή έστω να σε καταλάβει.

Υπάρχουμε και ζούμε. Ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας (όπως έγραψε μια φίλη στο δικό της ιστολόγιο), ακόμα κι αυτές που κοιμόμαστε και βλέπουμε όνειρα.

Αναπνέουμε, βλέπουμε, μυρίζουμε, αγγίζουμε, γευόμαστε, ακούμε, περπατάμε, σκεφτόμαστε και νιώθουμε. Είμαστε ζωντανοί. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε...

Ζούμε και υπάρχουμε κι αυτό είναι θέμα κατασκευής. Έτσι μας έφτιαξαν. Φτιαχτήκαμε για να ζούμε και σε αυτό δεν υπάρχει επιλογή. Έτσι είναι οι εργοστασιακές μας ρυθμίσεις.

Το πως θα ζήσουμε είναι στο μόνο θέμα που έχουμε επιλογή. 

Η ζωή μέσα στο φόβο είναι ζωή μισή...

Η ζωή μέσα στο θυμό είναι ζωή στρεβλή...

Η ζωή μέσα στο σκοτάδι είναι ζωή θλιβερή...

Και θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά φαντάζομαι ότι έχω γίνει κατανοητή. Υπάρχουν τόσα όμορφα μονοπάτια στη ζωή, γεμάτα φως που οδηγούν στην ευτυχία. Δεν είναι πάντα εύκολα, ούτε είναι όλη η διαδρομή γεμάτη ροδοπέταλα, αλλά μπορεί να σε βγάλουν κάπου που να θες να μείνεις.

Ας μη φιμώνουμε τους εαυτούς μας. Όλοι φοβισμένοι είμαστε και ο καθένας κουβαλάει το δικό του σκιάχτρο. Ο φόβος αποδυναμώνεται όταν τον μοιραζόμαστε... Να το θυμάστε...

"Last night I dreamt I was on the floor, having spasms. I could not speak * only cries came out of me. I couldn't stand on my feet either. I crawled to the hallway [...] When I woke up, I remembered my dream very well, but tried not to think of it. He woke up with me. I did not mention the dream. I pretended I never saw it, but could not get it out of  my head...

A while later, I started weeping and trembling. He asked me scared what was wrong. I could not speak. I cried and wept. I could see him, I could hear him, I could understand him, but I could not make a reply. I couldn't say : I am here..."

Abstract from Elsa's diary

One of the most horrible feelings is not being able to express yourself. To feel a great amount of thing and be unable to say them. To literally be unable to say them.

To want to speak and when you are about to utter a word to feel as if you have gone mute. Or to not know where from to begin talking of the things that shake you deeply.

You may not know where these feelings come from. Maybe you cannot spot the experiences that caused them. Or maybe you can but you are not willing to admit that things you used to think you had overcame  chase you still and haunt something more than your dreams : they haunt your very own life.

They render you dysfunctional in some part of your life. They create black holes which you try to mend...

Fears can be overcame only when you decide to overcome them. When you find the strength to talk about them and confront them. Day by day or once and for all, each finds the way that suits him.

To ask for help is important. Embarrassed? Better be embarrassed for a moment rather for a lifetime because you let fear shut your mouth and shove you into darkness.

Do you feel as if your voice cannot come out? Write it down on paper and hand it to the person you believe will be able to advise you or at least understand you.

We exist and live. I live every moment of our life (as a friend wrote in her blog), even when we sleep and dream.

We breathe, we see, we smell, we touch, we taste, we hear, we walk, we think and we feel. We are alive. We are born and we grow...

We live and exist and that's a matter of construction. We were made this way. We were made to live and there is no choice in that. We are made by default.

How we are going to live is the only matter where we have a choice.

Life in fear is half life...

Life in anger is distorted life...

Life in darkness is sad life...

And I could go on, but I imagine I have made my point. There are so many wonderful paths in life, full of light, that lead to happiness. They are not always easy, nor the road is paved with roses, but they may get you somewhere you want to stay.

Let's not shut ourselves up. We are all scared and each carries along his own scarecrow. Fear weakens when shared... Remember that...

1 Something.... - 1 Κάτι...

Ξεκινάμε από το 1. Όχι από το 0. Όλοι μας ξεκινάμε από το 1. Μια γυναίκα κι ένας άνδρας, ένας έρωτας, μια αγάπη, μια ανάγκη ή μια στιγμή "τυχαία" δημιουργούν το πρώτο καρδιοχτύπι που σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Ερχόμαστε στη ζωή με μια ανάσα κι μια κραυγή. Ακόμα κι αν στο ταξίδι ξεκινάμε 2, ο καθένας έχει τη δική του καρδιά...

Κανείς ποτέ δεν ξεκίνησε από το 0, γι'αυτό κανένας άνθρωπος δεν είναι μηδενικό (εκτός αν επιλέξει ο ίδιος να υποβιβάσει τον εαυτό του). Η ζωή μας ξεκινάει από το 1, από το κάτι που οδηγεί στη δημιουργία μας. Οι άλλοι αριθμοί έρχονται μετά και γεμίζουν τη ζωή μας και την καρδιά μας.

Λένε ότι μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε. Συμφωνώ. Άλλωστε είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Πρέπει όμως να ζούμε και μόνοι, παρέα μόνο με το δικό μας φως, να το κοιτάμε να αργοσβήνει μέχρι να έρθει το αναπόφευκτο τέλος;;;

Θα έλεγα πως όχι. Δε γεννιόμαστε για να πορευόμαστε μόνοι σε αυτόν τον τόσο μεγάλο κόσμο. Όχι ότι και η μοναξιά δεν είναι χρήσιμη. Το να κάθεσαι που και που με το δικό σου φως χωρίς παρεμβολές και να ξανασυστήνεσαι με τον εαυτό σου είναι όμορφο και αναζωογονητικό. Σε βοηθά να ανακαλύψεις κι άλλα κομμάτια στο παζλ της ύπαρξής σου και να δημιουργήσεις πράγματα που θεωρείς όμορφα.

Αλλά οι άνθρωποι είμαστε και όντα διαδραστικά (εκτός από μιμητικά). Όσα πράγματα μπορείς να μάθεις για τον εαυτό σου κοιτώντας σε έναν καθρέπτη, άλλα τόσα μπορείς να μάθεις βλέποντας τον εαυτό σου να καθρεπτίζεται στα μάτια των άλλων. Και το κόλπο είναι να χρησιμοποιείς - με μέτρο - και τις δύο μεθόδους. Γιατί αν κάνεις το λάθος να ακολουθήσεις μόνο τη μια τακτική στην καλύτερη περίπτωση θα έχεις στη διάθεσή σου μόνο τη μισή αλήθεια και στη χειρότερη θα αποκτήσεις για τον εαυτό σου μια εικόνα στρεβλή που θα είναι αδύνατο να διορθώσεις και θα της επιτρέψεις να σε ακολουθεί για πάντα.

Χρειαζόμαστε τους άλλους ανθρώπους κι αυτοί εμάς. Και δεν εννοώ ότι πρέπει να προσκολλόμαστε πάνω στους άλλους και να ζούμε τη ζωή τους, γιατί έτσι χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε τη δική μας. Αλλά σκεφτείτε τι ωραία που είναι το φως σας να κάνει παρέα με το φως άλλων ανθρώπων. Να δίνει και να παίρνει λάμψη, να αλλάζει κάπως χρώμα και να μεγαλώνει τόσο ώστε να γεμίσει την καρδιά σας ζεστασιά και αγάπη. Να δημιουργείτε με μεγαλύτερη χαρά τα πιο όμορφα πράγματα και να προσφέρετε. Σκεφτείτε, τι ωραία που θα είναι όταν έρθει η ώρα να ταξιδέψετε μόνοι για το τέλος να έχετε χέρια ζεστά να σας κρατούν και μάτια αγαπημένα να  σας κοιτάζουν να κάνουν λιγότερο τρομακτικό το σκοτάδι που θα σας τυλίγει. Να ξέρετε ότι αγαπήσατε και αγαπηθήκατε κι ότι ο χρόνος που αφιερώσατε στην κατάκτηση της ευτυχίας δεν πήγε χαμένος.

Ξεκινάμε με το 1. Γιατί καθένας είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Και κατά τη γνώμη μου φράσεις του τύπου : "ξεκίνησε από το 0" ή "τα έχασε όλα και ξεκίνησε από το τίποτα", δε στέκουν. Πάντα με κάτι ξεκινάμε και συνήθως δεν είναι χειροπιαστό : ελπίδα, ένστικτο, πείσμα, θυμός, φόβος, απληστία, αισιοδοξία, φιλοδοξία, ανάγκη, όνειρο... Μπορεί να μη μας πάνε όλα εκεί που θέλουμε ή εκεί που "πρέπει", αλλά μας δίνουν ένα κίνητρο για να ξεκινήσουμε, για να φτιάξουμε ή να καταστρέψουμε τη ζωή μας.

Βάλτε στη ζωή σας κι άλλους αριθμούς. Ακόμα κι οι χειρότεροι κάτι θα σας προσφέρουν (απλώς θα πρέπει να τους αποβάλλετε μόλις πάρετε το μάθημά σας). 

Δυναμώστε το φως της ζωής σας, κάντε το όμορφο και αφήστε το να λάμπει * πρώτα για εσάς και ύστερα για τους άλλους. Κι αν υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν κακόβουλα το φως σας συγνωρήστε τους και κρατήστε τους σε απόσταση. Είναι το είδος που δεν ξέρει να αγαπά και να δίνει. Είναι το μοναδικό είδος, ίσως, προς λύπηση...

We start from 1. Not from 0. We all start from 1. A woman and a man, one crush, one love, one need or a "random" moment create the first heartbeat that signifies the beginning of a new life. We come to life with a breath and a scream. Even if we are 2 in the beginning of the trip, each has his own heart.

Nobody ever started from 0, that's why no human is null  (unless he chooses to degrade himself). Our life starts from 1, from that something that leads to our creation. The other numbers arrive later and fill our life and our heart. 

They say that we are born and die alone. I agree.  It is an undoubted fact.

But do we have to live alone, with sole company our own light, watching it fade away until the unavoidable end arrives?

I'd say that no. We are not born to walk alone in this world so big. Not that loneliness is not useful. To sit every now and then with your own light without interference and to be reintroduced to yourself is beautiful and refreshing. It helps you discover  more pieces in the puzzle of your existence and create things you consider pretty.

Yet, we humans are interactive creatures as well (apart from imitative). As many things as you can learn about yourself by looking in a mirror, you can also learn by seeing yourself reflecting in other people's eyes. And the trick is to use - wisely - both methods. For if you make the mistake to follow only one tactic, in the best case you will have at your disposal only half the truth, and in the worst case your will acquire a distorted image of yourself, impossible to be corrected that you will allow to follow you forever.

We need other people and they need us. And I don't mean that we have to cling on to others and live their lives, because in that way we lose the chance to live our life. But think how nice would it be for your light to hang out with the light of other people. To give and to take glow, to change its color a bit and to grow as big as it's needed in order to fill your heart warmth and love. To create with greater joy the most wonderful things and to offer. Think, how nice will it be when the time comes for you to travel alone  to the end to have warm arms to hold you and beloved eyes to look at you and making the darkness that will enfold you less frightening. To know you loved and you were loved  and the time you dedicated in the conquering of happiness did not go to waste.

We start with 1. For everyone is unique and irreplaceable. And in my opinion sayings like : "he started from 0" or "he lost everything and started from scratch" are not valid. We always start with something, usually intangible : hope, instinct, stubbornness, anger, fear, greediness, optimism, ambition, need, dream... They may not all take us where we want and "have" to be, yet they offer us a motive to begin, to make or destroy our life.

Add more numbers in your life. Even the worst have something to contribute (you just going to have to put them aside when you learn your lesson).

Strengthen the light of your life, make it beautiful and let it shine * firstly for you and secondly for the others. And is such people exist, that they gaze maliciously at your light, forgive them and keep them at a distance. It's the kind that does not how to love and give. It's the only kind, perhaps, to pity...

Ane Brun - One : Το τραγούδι που ενέπνευσε αυτή την ανάρτηση. Δε μου ανήκει, αλλά με εκφράζει

Ane Brun - One : The song that inspired this post. It does not belong to me, but it expresses the way I feel

Christmas Longing... - Η προσμονή των Χριστουγέννων...

Τα Χριστούγεννα είναι μια παράξενη γιορτή. Δεν θα ασχοληθώ με το θρησκευτικό κομμάτι γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι νομίζει σωστό και να ακολουθεί όποια θρησκεία του έμαθαν ή αντιπροσωπεύει τις απόψεις του.

Θα εστιάσω στα αισθήματα που σε κάνει να νιώθεις αυτή η γιορτή. Ίσως είναι που μας έλεγαν για τον Άγιο Βασίλη και τον περιμέναμε να μας φέρει τα δώρα, ίσως είναι που πάντα αυτές οι γιορτές σήμαιναν διακοπές, ίσως είναι οι τόσο όμορφες ταινίες που μας έκαναν να ονειρευόμαστε τα ιδανικά Χριστούγεννα... ίσως...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει τα Χριστούγεννα τόσο ξεχωριστά. Ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω ικανοποιητικά πως γίνεται και κάνει όλα μας τα συναισθήματα να γίνονται πιο έντονα. Το χαμόγελο γίνεται πιο πλατύ και ειλικρινές και η μοναξιά πιο οδυνηρή και "χειροπιαστή". Πως γίνεται μια μέρα μέσα στο χρόνο κι αγγίζει τόσα άκρα στην ψυχή μας;;;

Ναι, τα Χριστούγεννα ο πλούτος και η φτώχεια γίνονται πιο διακριτά κάνοντας την αντίθεσή τους εμφανή. Βλέπετε, "το κοριτσάκι με τα σπίρτα" δεν ήταν ποτέ παραμύθι. Ήταν και είναι μια πραγματικότητα. Το να πεθάνει ένα ή περισσότερα παιδιά τα Χριστούγεννα από πείνα είναι κάτι σπαρακτικό. Φυσικά, το πρόβλημα είναι ότι παιδιά πεθαίνουν όλες τις μέρες του χρόνου από την πείνα...

Ακόμα κι ο θάνατος πονάει -αν είναι δυνατόν! - πιο πολύ τα Χριστούγεννα.

Ο θάνατος από την πείνα είναι δυστυχώς αναμενόμενος (αν και δε θα έπρεπε να υπάρχουν πεινασμένοι άνθρωποι στον κόσμο), αλλά ο θάνατος από τη μοναξιά είναι κάτι εξίσου αβάσταχτο.

Αυτό το αίσθημα ότι είσαι μόνος μια μέρα που όλοι γιορτάζουν μαζί... Αυτός ο πόνος ότι κανείς στον κόσμο δε σε αγαπάει και δεν αξίζει να ζεις στη μοναξιά... Αυτή η σιγουριά ότι ήρθε η ώρα να βάλεις ένα τέλος γιατί δε γίνεται να ζεις... ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!!!!

Το να ζεις χωρίς αγάπη είναι φρικτό. Το να μη δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να ζήσει είναι χειρότερο. Αυτή τη στιγμή, απευθύνομαι σε όλες τις απελπισμένες και μοναχικές ψυχές (οι υπόλοιποι ξέρετε τι θα κάνετε) που δε βρίσκουν νόημα στη ζωή τους. Δεν ψάξατε καλά, φίλοι μου. Η ζωή δεν είναι γιορτή. Εμείς την κάνουμε έτσι. Είναι γεμάτη δυσκολίες και αναποδιές, ΑΛΛΑ έχει τόσες ομορφιές αν ξέρουμε που να κοιτάξουμε. Κι αν σας τη δίνουν τα Χριστούγεννα, γιορτάστε κάτι άλλο. Γιορτάστε το γεγονός ότι είστε ζωντανοί κι έχετε μια ευκαιρία να γυρίσετε τον τροχό. Σκεφτείτε ότι άλλοι άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί και παλεύουν καθημερινά για να κρατηθούν στη ζωή. 

Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος. Όλοι κάποια μέρα εκεί θα φτάσουμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος βιασύνης. Γιορτάστε το χρόνο που έχετε πάνω στη γη και κάντε τον να αξίζει τον κόπο. Αν νιώθετε μόνοι πάρτε ένα κατοικίδιο. Αγαπήστε το. Φροντίστε το. Ίσως σας αλλάξει τη ζωή.

Καλά, όμορφα και υγιή Χριστούγεννα σε όλους.  Και μην ξεχνάτε να αγαπάτε!!!!!

Christmas is a strange feast. I will not bother with the religious part, for everyone has the right to believe what he thinks is right and follow whichever religion he was taught or represents his opinions.

I will focus to the feelings caused by this celebration. Maybe its' that the told us about Santa Claus and expexted him to bring us presents, maybe it's that Christmas meant always holidays, maybe it's all that beautiful movies that made us dream of the ideal Christmas... maybe...

I do not know what it is that makes Christmas so special. I could never efficiently explain how it makes all our emotions more intense. The smile becomes more wide and honest and the solitude more painful and tangible. How could it be that aone day in the year can touch so many edges in our souls???

Yes, in Christmas time the wealth and the poverty become more discernable making their contrast obvious. Yoy see, "The Little Match Girl" was never a fairytale. It was and still is a reality. The death of one or more children out of starvation in Christmas is heartbreaking. Of course, the problem lies to the fact that children die of starvation all the days of the year...

Even death hurts - if that were possible! - more at Christmas.

Death out of starvation is unfortunately expectable (though there should not be hungry people in this world), but the death by solitude is equally unbearable.

That feeling you are alone on a day when everyone celebrates together... That pain that nobody in this world loves you and you do not deserve to live in solitude... That certainty that it is time to put an end because you cannot go on living... IS WRONG!!!!

To live without love is awful. To deny yourself the chance to live is even worse. At this moment I call to all the despaired and lonely souls (the rest you know what to do) who do not find a meaning in their lives. You did not search well, my friends. Life is not a feast. We make it that way. It is full of difficulties and setbacks, BUT holds so many beauties if we know where to look. And if  Christmas gets on your nerves, celebrate something else. Celebrate the fact you are alive and you have a chance to spin the wheel. Consider that other people  are not so lucky and struggle daily to hold on to life.

The only sure thing in life is death. We all some day will get there. No need to hurry. Celebrate the time you have on earth and make it worth your while. If you feel lonely take a pet. Love it. Care for it. It may change your life.

I wish Merry and healthy Christmas to everyone. And do not forget to love!!!! 

Make them Smile... - Κάντε τους να Χαμογελάσουν...

Κάντε ανθρώπους που έχουν ανάγκη να χαμογελάσουν. Παιδιά, ηλικιωμένους, άτομα με ειδικές ανάγκες... 

Μπορείτε να κάνετε μικρές δωρεές ή να αγοράσετε προϊόντα που πουλούν διάφοροι σύλλογοι. Μπορείτε να κάνετε δώρα στους αγαπημένους σας προϊόντα που θα αγοράσετε από αυτούς τους συλλόγους. Μπορείτε απλά να αγοράσετε από εκεί τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες σας...

Όπως βλέπετε στην εικόνα, εγώ επέλεξα το Χαμόγελο του Παιδιού. Αρκετά από τα δώρα που θα χαρίσω φέτος προέρχονται από εκεί. Το έκανα ξανά πριν 2 χρόνια με την ίδια οργάνωση και ελπίζω ότι θα είμαι σε θέση να το κάνω και του χρόνου ίσως με κάποια άλλη οργάνωση. Υπάρχουν άλλωστε τόσες πολλές για να διαλέξει κανείς!!!

Και φυσικά τα Χριστούγεννα είναι η καλύτερη περίοδος, για πρακτικούς κυρίως λόγους (ο 13ος μισθός για όσους τον λαμβάνουν ακόμα). Δε θα υποστηρίξω ότι τα Χριστούγεννα πρέπει να είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Οφείλουμε να είμαστε καλοί άνθρωποι όλους τους μήνες του χρόνου, γιατί αν η καλοσύνη μας πιάνει μόνο τα Χριστούγεννα είμαστε υποκριτές. Το "βοηθάτε αλλήλους" δεν είναι μόνο για τις γιορτές. Θα έπρεπε να είναι στάση ζωής για όλους μας.

Φυσικά, τα Χριστούγεννα έχουν μια περίεργη μαγεία (για την οποία τα μιλήσω σε άλλο άρθρο) που προσωπικά με κάνει να θέλω να δώσω περισσότερα σε όλους...

Όλα τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα τα Χριστούγεννα καλά ή κακά... Το χειρότερο είναι η μοναξιά και το να νιώθεις ότι κανείς δε σ'αγαπάει και δε σε σκέφτεται... Ξέρετε πόσα παιδιά νιώθουν έτσι αυτές τις μέρες, πόσοι ηλικιωμένοι;;; Πόσοι άνθρωποι μόνοι υπάρχουν στον κόσμο;;;!! Ας βοηθήσουμε... Κι αν δεν υπάρχουν λεφτά για να το κάνουμε (που πια είναι το πιθανότερο) μπορούμε πάντα να φτιάξουμε γλυκά και να τα μοιράσουμε σε ανθρώπους που τα χρειάζονται μαζί με ένα καλό λόγο ή ένα όμορφο παραμύθι ή ένα ζεστό χαμόγελο...

Make people in need, smile. Children, elderly people, people with special needs...

You can make small donations or buy products sold by several organizations. You can choose as gifts to your loved ones stuff you will buy from such organizations. Or you can just perchase Christmas cars from there...

As you see in the picture, I selected Child;s Smile. Many of the presents I will give this year, come frome there. I did it again 2 years ago with the same organization and I hope I will be able to do it again next year, perhaps with some other organization. There are plenty of them, for one to choose!!!

And naturally, Christmas is the best time, mainly for practical reasons (the Christmas bonus, whoever receives it still). I will not claim that on Christmas we have to be a bit better.  We ought to be good people all the months of the year, for if we are taken over by kindness only at Christmas time, that makes us hypocrites. "Help one another" does not apply only whenever we celebrate. It should be a way of life for all of us.

Of course, Christmas holds a strange magic (for which I will talk in another article) that it, personally, makes me want to give more to everyone...

Every emotion, good or bad, becomes more intense on Christmas... The worse is loneliness and the feeling you are not loved and thought of... Do you know how many children feel like this, these days, how many old people??? How many lonely people exist in this world???!! Let's help... And if we do not have the money to do it (which is now more likely) we can always make sweets to offer to people in need, along with a kind word or a beautiful fairy tale or a warm smile...

Ενδεικτικοί οργανισμοί (μπορείτε ψάχνοντας να βρείτε πολλούς πιστοποιημένους - γιατί υπάρχουν και απάτες) - Indicative organizations (you can find many by searching that are certified - for there are frauds as well)

• Το Χαμόγελο του Παιδιού - The Smile of a Child
• Φλόγα - Floga
• Unisef
• Γιατροί του Κόσμου - Medecins du Monde

Pajamas Christmas Tree - Χριστουγεννιάτικο Δέντρο με πυτζάμες

Στολίσαμε κι εμείς το δεντράκι μας λίγο πριν πέσουμε για ύπνο, χθες βράδυ... Το στολίσαμε φορώντας πυτζάμες και ακούγοντας Χριστουγεννιάτικα τραγούδια... Έχω κι άλλες φωτογραφίες που θα ανεβάσω σύντομα!!

We decorated our little tree just before we got to bed, last night... We decorated it wearing pajamas and listening to Christmas songs... I have more photos to post which will happen soon!!

Sewing : Lessons 4 & 5 - Ραπτική : Μαθήματα 4 & 5

Πριν τα μαθήματα δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ ραπτομηχανή. Χρειάστηκε, λοιπόν, να εξοικειωθώ με τη ραπτομηχανή πριν ράψω τη φούστα μου. Τα κουρελάκια που βλέπετε τα χρησιμοποίησα για την εξάσκηση και τα κράτησα για ενθύμιο.

I had never used a sewing machine before the lessons. So, I needed to get familiar with the sewing machine before I sew my skirt. The rags you see, were used for practice and were held as a keepsake.

Sewing : Lesson 3 - Ραπτική : Μάθημα 3

Σε αυτό το μάθημα βγάλαμε το πρώτο μας πατρόν για φούστα. Ιδού!

In this lesson we made our first pattern for a skirt. Here it is!

Sewing : Lessons 1 & 2 - Ραπτική : Μαθήματα 1 & 2

Το πατρόν. Εμπρός και πίσω

The pattern. Front and back

Στα πρώτα δύο μαθήματα δεν πιάσαμε ούτε βελόνα. Μάθαμε πως βγαίνει το πατρόν μιας κλασικής φούστας στο πρώτο μάθημα και στο δεύτερο δοκιμάσαμε ένα άλλο σχέδιο φούστας.

Για να γίνω πιο σαφής, είμαστε 2 μαθήτριες και η  καθεμιά μας απέκτησε μια φούστα στο τέλος κάθε δίωρου, φτιαγμένη από τα χέρια της δασκάλας μας!!!

Η πρώτη φούστα έγινε για τη Ναυσικά στις 10/10 (δεν γνώριζα ότι θα ξεκινούσαμε τόσο άμεσα για να φέρω κι εγώ ύφασμα) και δεν έχω φωτογραφίες, δυστυχώς. Η δική μου φούστα, δημιουργήθηκε στις 17/10 και καθώς είχα πάρτι για τα γενέθλιά μου που ήταν στις 14/10, είχα την χαρά να την φορέσω την ίδια μέρα που την παρέλαβα. Βλέπετε λοιπόν φωτογραφίες (είναι λίγο θολές) του πατρόν, και της φούστας φορεμένης και μη.

Η φούστα. Το εμπρός

The skirt. The front

Η φούστα. Το πίσω

The skirt. The back

Η φούστα φορεμένη

The skirt worn.

In the first two lessons we did not even hold a needle. We learned how to make the pattern for a classic skirt in the first lessin and in the second we tried another skirt design.

To be more specific,we are two students and each of us got a skirt at the end of each two-hours session, made by the hands of our teacher!!!

The first skirt was created for Nafsika at 10/10 (I did not know we would get such an early start to bring some cloth) and unfortunately I do not have any photos. My skirt was created at 17/10 and since Ihas holding a party for my birthday which were on14/10, I had the pleasure of wearing in the very same day. So, you see photos of the pattern and of skirt worn and not worn.

Dans la peau d'une autre... - In another's skin... - Στο δέρμα μιας άλλης...

                  

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή διάφορα γεγονότα, σκέφτομαι πόσο άνετα είμαστε πραγματικά με τον εαυτό μας. Δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να αναλύσω σε βάθος το θέμα, απλά προβληματίζομαι.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε σα να βρισκόμαστε στο δέρμα ενός άλλου;;;

Γιατί υπάρχουν φορές που κοιταζόμαστε με απελπισία στον καθρέφτη προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας;;

Γιατί υπάρχουν φορές που αισθανόμαστε ότι μέσα μας υπάρχει ένα ζώο έτοιμο να επιτεθεί ενώ ο συνειδητός μας εαυτός λέει "μάλιστα", "ευχαριστώ", "παρακαλώ" και "έχεις δίκιο";;; Και γιατί επιλέγουμε να μείνουμε σε μια κατάσταση όταν ξέρουμε ότι είναι λάθος και δε θα μας οδηγήσει στην ευτυχία;;;

Και κυρίως : γιατί καταστρέφουμε το μόνο άνθρωπο που μπορεί να μας βγάλει από τα σκατά; γιατί καταστρέφουμε τον εαυτό μας; Γιατί δε μας αγαπάμε λίγο παραπάνω;

Προβληματίζομαι και στεναχωριέμαι πολύ τις τελευταίες μέρες όταν σκέφτομαι όλα αυτά γιατί στα ερωτήματά μου, οι απαντήσεις δεν είναι πάντα ξεκάθαρες.

Είναι επώδυνο για μένα να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ να ταλαιπωρούνται χωρίς να μπορώ να βοηθήσω αποτελεσματικά. Την οριστική λύση στα προβλήματά μας οφείλουμε να τη δίνουμε μόνοι και όπως έχω γράψει παλιότερα ο καθένας είναι τελικά άξιος της μοίρας του είτε είναι καλή είτε όχι... Φυσικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Οι επιλογές μου θα καθορίσουν την κατάληξή μου, την ευτυχία ή τη δυστυχία μου.

Ακόμα κι αν μερικές φορές νιώθω κι εγώ σαν να είμαι στο δέρμα μιας άλλης η ανάγκη μου για ευτυχία κινεί το μικρό μου σύμπαν... Εύχομαι μόνο σε όλους να βρουν την βαθύτερη ανάγκη τους για κινήσουν το δικό τους μικρό σύμπαν...

The last few days with the excuse of several events, I am thinking "how comfortable we really are with ourselves?" I do not have the needed knowledge to analyze the matter in depth. I'm just being sceptical.

What is it that makes us geel like we are in another's  skin???

Why are there times that we look ourselves in the mirror with despair trying to recognize us??

Why are there times when we feel as if an animal exists inside of us ready to attack while our conscious self says : "yes, sir", " thank you", "you're welcome" and "you are right"??? And why do we choose to remain in a situation when we know it is wrong to do so and it will not lead us to happiness??

And most importantly : why do we destroy the only person ho can pull us from shit?? Why do we dedtroy ourselves?? Why don't we love us a bit more?

I am sceptical and sad lately when I think about it, for in my questions, the answers are not always very clear.

It is painful for me to see people I love being tormented without being able to help efficiently. The final solution to our problems we must give alone and as I have written before each of us, in the end, deserves his fate good or bad... I do not exclude myself, of course.  My choices will determine my ending, my happiness or my misery.

Even if I too feel sometimes like I am in another's skin, my need for happiness moves my little universe... I only wish to everyone to find their deepest need need, so they can move their little universe...

Mylene Farmer, Monkey Me. I do not own the song or the video clip. It just fits my mood and my post!!!

Thoughts told on Sunday - Σκέψεις ειπωμένες την Κυριακή

Δεν είμαι η μόνη που το έχει σκεφτεί ή που το γράφει. Δεν είμαι καν η πρώτη που σκέφτεται κάτι τέτοιο. Η έμπνευση ωστόσο για να δημιουργήσω την παραπάνω εικόνα προήλθε από διάφορες πηγές : από τη μια το ρολόι που έμεινε από μπαταρίες και κόλλησε στις τρεις παρά τέταρτο, από την άλλη η πρόταση της Νίνας να δοκιμάσω να το φωτογραφίσω με ένα λουλούδι και τέλος οι σκέψεις των τελευταίων ημερών για το χρόνο που μοιάζει να περνάει τόσο γρήγορα, οδήγησαν στη δημιουργία αυτής της εικόνας...

Κάντε τις ζωές σας όμορφες για να μπορείτε να υπάρχετε αξιοπρεπώς μέσα στο δέρμα σας...

I am not the only one to have thought or written about it. I am not even the first to think something like that. The inspiration, though, for the creation of the photo above came from several sources : on the one hand the clock whose batteries died out and got stacked at a quarter to three, on the other hand Nina's suggestion to try and take a photo of the clock with a flower on it and finally the thoughts of these last days about the times that seems to slip by so fast, lead to the creation of this image...

Make your lives beautiful so you can exist decently inside your skin...

An everyday sight... - Ένα καθημερινό θέαμα...

Το Καλλιμάρμαρο Στάδιο 4/12/2015. Το βλέπω σχεδόν καθημερινά καθώς επιστρέφω στο σπίτι, αλλά μόνο χθες σκέφτηκα να το φωτογραφήσω.

Kallimarmaro Stadium 4/12/2015. I see it almost everyday on my way home, but only yesterday it occurred to me to take a picture of it.

Wishing on December... Κάνοντας ευχές το Δεκέμβρη...

Καλό μήνα σε όλους!!!!!

Ας ξεκινήσω πρώτα από την ευχή να είναι ο τελευταίος μήνας του χρόνου και ο καλύτερος.

Αυτός ο μήνας φέρνει πολλά κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα Χριστούγεννα (που άλλους τους ενθουσιάζουν, άλλους τους θλίβουν και άλλους τους αφήνουν αδιάφορους) μα και στην προσμονή για τόσα πράγματα, διαφορετικά για τον καθένα... Όλοι σχεδόν ( γιατί υπάρχουν και αυτοί που έχουν χάσει τις ελπίδες τους ) κάτι περιμένουμε αυτό το μήνα.

Κάτι ζητάμε παραπάνω... Κάτι... Αλλά θα αναλύσω τις σκέψεις μου όσο περνούν οι μέρες.

Προς το παρόν, θα ζητήσω για μένα και για εσάς υγεία και ελπίδα. Αν τα χάσουμε αυτά τα δύο... χαθήκαμε...

Καλό σας βράδυ!!!!!

Happy month everyone!!!!

Let me begin from the wish for the last month of the year to  be the best.

This month brings much every time it appears. And I do not refer only to Christmas (which others look forward to, others feel sad for, and others are indifferent) but to the longing as well for so many things, different for each of us... Almost all of us (for there are those who have lost hope) expect something this month.

We ask for something more... Something... But I will elaborate on my thoughts as the days go by.

For the time being, I will ask for health and hope for me and for you... If we lose those two... we are lost...

Goodnight!!!!